Verslag van Theo:

Omdat het lijkt dat het hele weekend regent, heb ik pas vanochtend besloten om toch maar niet met de Nazca Gaucho (in de auto) te gaan, maar met de Mango. Dus heb ik alle benodigdheden in de Mango gepropt. Vanochtend heb ik nog even wat rozijnenbollen gekocht. Om één uur vanmiddag ga ik onderweg naar David in Assen, en de regen wordt steeds heviger. Voor ik bij David ben, heb ik al tien keer besloten om terug naar huis te gaan, maar dat toch niet doorgezet.
Na een beker zoethoutthee, gaan David en ik op pad langs de Drentsche Hoofdvaart. Behalve de stevige tegenwind is er niets dat ons kan tegenhouden. Bij het chauffeurscafé Frederikshaven in Uffelte rusten we uit bij een bakkie koffie en een appeltaartpunt.
Als we buiten komen regent het, en even later niet zo’n beetje ook. Dat rijdt met de tegenwind niet lekker. Mijn ogen worden van twee kanten belaagd, de regen van boven, en van onderen door de druppels die uiteenspatten op mijn velomobiel. Bij Meppel rijden dwars op de wind, maar de tegenwind blijft... Ongelofelijk. Pas bij Zwartsluis houdt de regen min of meer op en rijden we eerst langs een dijk, even later tussen dijken en eindelijk even geen tegenwind.
Ergens rond vijf uur komen we op de kampeerboerderij Het Kamper Erve aan, maar geen van ons beiden heeft zin om het tentje in de motregen op te zetten. Dus zoeken we een slaapplaats in één van de slaapzalen. We waren niet de eerste, of de enige (vanwege het voorspelde weer). Zo snel mogelijk neem ik een hete douche in om de kou uit mijn lijf te verdrijven (mijn schouders zijn door de regen doornat).
Er wordt een grote pompoen geslacht voor de, lekkere, pompoensoep. Mocht het niet pittig genoeg zijn geweest, achter mijn rug maakte een flesje pepersaus een doodsmak op de stenen vloer. Als ik eindelijk voor de pasta ga, is het op en wordt er weer nieuwe gemaakt. Als ik die dan eindelijk op mijn bord heb, kom ik in gesprek met Uli. Daarna is de spaghetti koud, en smaakt het net niet meer. Maar dat ligt dus niet aan de koks.
Alleen bij uiterste noodzaak, komen we buiten, zo nat is het nog steeds. Ook twee kittens weten zich goed te vermaken, de rest van het nest katjes houdt niet van de drukte.

Ondanks het harde gladde bed, heb ik redelijk goed geslapen. Het was voor mij de eerste keer in een aardedonkere slaapzaal. En hoewel twee wasbakken wel erg weinig is voor zo’n groep mensen, heb ik geen moment hoeven wachten. Ik rij mee met de snelle groep, de zogenaamde scheurgroep.
De start is redelijk droog, maar bij Zwartsluis wordt de motregen intenser, zodat de twee open liggers hun regenkleding moeten opzoeken. In wisselend tempo, wel vermoeiend, rijden we door het kletsnatte land. Het is over het algemeen een weidegebied, op de Staatsbossen bij Staphorst na, waar onze eerste stop is.
We trekken Drenthe weer in bij Halfweg over modderige paden bij het landgoed Dickeninge. Bij Meppel maken we een noodgedwongen een stop bij de brug over het Meppelerdiep, terwijl het zo goed als droog is geworden. We komen toch, volgens afspraak, om twaalf uur bij Henk en Monique van Nazca in Nijeveen aan.
We worden verwelkomt met koffie en gebak. Natuurlijk is er veel te zien in de werkplaats. Dan is het tijd voor de fotosessie, en op de staatsiefoto horen ook alle meegenomen Nazca’s. Mijn 'kampioensfiets' ontbreekt dan wel een beetje. Hierna verteld Henk over de plannen voor de komende jaren.
De scheurgroep maakt een ruime omweg om bij het restaurant An‘t Waeter bij Wetering te komen, waar een heerlijke uitsmijter er goed in gaat. Als we daarna weer verder rijden komt M. met de DF net op tijd tot stilstand voor een steile brug. Deze is voor deze velomobiel niet te nemen. Dus uitstappen en de velomobiel zonder schade naar de andere kant duwen. Daarna wordt er weer gasgegeven, zonder te denken dat er nog twee van dat soort velomobielen ook die brug over moeten... Gelukkig zijn we even later allemaal weer bij elkaar. En ook de motregen is terug van weggeweest.
Als we weer terug zijn wordt er een aanvang gemaakt voor het eten voor vanavond, rijst met veel ingrediënten: heerlijk! Ook krijgen we nog een heerlijk toetje. Daarna kletsen we tot de een na de ander richting bed gaan.

Volgens David is het vannacht heel onrustig geweest op de slaapzaal, vanwege gesnurk. Ik zei dat ik niks gehoord had, en dacht dat David mij daarvoor een, vierde, gouden medaille uitreikte. Maar, helaas, ik kreeg die vanwege mijn gesnurk, en dat is nooit iets om trots op te zijn. Dus was David de slaapzaal ontvlucht. Maar slapen was in de zaal ook geen feest vanwege de vele toiletgangers... M.a.w. we waren vanochtend vroeg op. In het aardedonker op de slaapzaal verzamel ik al mijn spullen op gevoel (pas maandag blijkt dat ik daar toch iets achtergelaten heb). Na twee rozijnenbroodjes denk ik voldoende te hebben gegeten, echter...
Om kwart voor acht rijden we het ochtendgloren in. We rijden tussen de meren, de Wieden, door welke we nauwelijks zien. In Wanneperveen rijden we op grove klinkers, wat de snelheid er uit haalt, en ik voel dat ik vandaag geen ‘goede benen’ heb. Na Nijeveen gaat het wat beter, omdat er asfalt ligt. Bij de Drentsche Hoofdvaart wordt de snelheid er ook niet beter op, maar we stoppen weer bij het chauffeurscafé te Uffelte. Ik neem twee bakjes koffie en een Uffelter rol (dus is de maag weer gevuld, zou je zeggen). Maar er is wat met dit café, als we er buiten komen, regent het even stevig! En regen was niet voorspeld, het zou half bewolkt blijven tot 12 uur!
Als we weer verder gaan, heb ik weer een mooie snelheid, maar dat duurt niet lang. Zou ik een hongerklop hebben? Of heb ik de afgelopen dagen iets boven mijn vermogen gefietst. De wind helpt vandaag ook niet mee (is er niet), en dat hadden we toch wel verdiend na afgelopen vrijdag, toch? Ik krijg een energiereep aangereikt, waar ik weer even op voort kan. Maar in Assen aangekomen, moet ik toch wat meer krijgen voor het laatste stukje. En die krijg ik! Op dat laatste stuk komen er nog twee stevige buien over mij heen.

Eén van de, aanhankelijke, kittens is door Paulus meegenomen naar zijn huis. Dat zit wel goed.

Opmerkelijk: ik word in Assen ‘aangevlogen’ door een mees. Nadat David een scherpe bocht gemaakt had, dacht een mees dat er wat lekkers op de grond ligt, en ging in duikvlucht naar beneden. Op dat moment rij ik de bocht om, en hoor nog net de pootjes over de deksel van mijn velomobiel krassen om weg te vliegen. Ik meen het volgende te hebben verstaan: ‘Wodanme (mezen hebben blijkbaar andere vloeken), die zag ik niet aankomen’. Mezen zijn altijd met z’n tweeën, dus meen ik ook nog te horen: ‘Je ziet ze niet en ze rijden veel te hard’. ‘Ja, nog een geluk dat ze zo laag zijn.’

Ik heb niks toe te voegen bij het intro: een geslaagd weekend!

Kopfoto van David