Even na twaalf uur fiets ik naar Assen. Om een uur wordt daar warm gereden voor de wedstrijd, die om half twee start. Ruim op tijd, dus hoef ik niet snel te rijden. Totdat ik een bukker zie.
Ik kom steeds dichterbij, en wil hem niet passeren, want dan moet ik nog meer inspanningen leveren als hij achter me blijft hangen. Alleen… hij verminderd ineens zijn snelheid, en ik passeer hem. Ik loop uit, en in Assen gekomen raak ik hem kwijt. Veel warmer en sneller dan gedacht kom ik aan op de baan.

Vanwege de bouw van de kombaan voor fietsers is ons vertrouwde gebouwtje gesloopt, en is de start voor de kantine. Ja, voor het eerst zijn er versnaperingen te verkrijgen.

Na bekenden te hebben begroet, zeg ik tegen onze tijdwaarnemer Gerard dat ik hem wel mee wil helpen. Dat knoopt hij in zijn oren. Als hij de eerste rijders voor de snelste ronde weg gezwaaid heeft, geeft hij me de startvlag in handen. De rest is voor mij…
Ho even, zo goed heb ik niet opgelet. Na zijn korte maar effectieve uitleg vraagt hij me of ik het verschil weet tussen en ‘gratis’ (onderwijs) en ‘voor niks’. Tja, even geen idee. Zijn uitleg tikt wel aan.
Daarna gaat het mij goed af, al zeg ik het zelf. Ik hoor achter me dat ik de rijders met de verkeerde, blauwe, vlag afvlag. Dan zie ik ook de zwartwit geblokte vlag liggen. Ik hoor de rijders wel te vertellen dat als ze uitrijden, dat ze dit aan de rechterkant van de baan moeten doen. Als er een Duitser voor mij staat vertel ik het in het Duits. Als ik met mijn eigen uitleg meeluister (ausreiden voor uitrijden), vraag ik hem verschrikt of het wel Duits was wat ik vertelde. Het was begrijpbaar, stelde hij mij gerust. Zou ausfahren ook Duits zijn geweest?
Zonder ongelukken finisht iedereen, de een doet er lang over de 750 meter baan, de ander is vlot binnen.

Bij het criterium hoeft Gerard de grote groep alleen maar te vertellen dat de langzame rijders aan de binnenkant van de baan horen te rijden (voor de rijders links, voor Gerard rechts) en te laten starten, en kan ik me met het fotograferen bemoeien. Ik loop tegen de rijrichting langs de baan. Bij een hek staan mensen nieuwsgierig te kijken naar de bijzondere fietsen.
Die groene (Ymte) gaat wel snel, zegt een van de jeugdige kijkers. Maar, zeg ik uit ervaring, let op die zwartwitte (Daniël). Die heeft zelfs een kleiner wiel aan de linkerzijde, omdat hij daarmee ook iets sneller over de baan kan. Na nog wat uitleg hoor ik dat Daniël Ymte al gepasseerd is. Daniël blijft min of meer dezelfde snelheid aanhouden en wordt ongenaakbaar winnaar.
Als ik bij de finish ben zie ik dat er niet 45 minuten gereden wordt, maar 44 minuten. Ja, ik let nu wat meer op. Als die voorbij zijn, klinkt er een piep, en Gerard gaat bellen voor de laatste ronde. Komt het toch nog op ruim 45 minuten terecht.

Na een rustperiode komt het leukste onderdeel, en niet alleen voor de kijkers, de estafette. De snelste zes rijders krijgen een team. De bedoeling is met het team zo snel mogelijk een token over de baan rijden. Iedereen rijdt een ronde en geeft de token over aan de volgende rijder. Het spectaculaire zit hem in het tijdig overgeven van de token aan de volgende rijder. Je mag niet te vroeg starten, want dan ben je te ver voor de tokendrager. Als je te langzaam rijdt is het overgeven ook zeer lastig.

Helaas voor mij, is de uitreiking te laat en moet ik bij dit onderdeel verstek laten gaan.

Mogelijk ben ik nog sneller dan op de heenweg, ondanks het ontbreken van een bukfietser waar ik me op kan richten. Dit komt omdat Peter mijn naafversnelling weer bedienbaar heeft gemaakt. Had ik op de heenweg negen versnellingen, op de terugweg zijn het er weer zevenentwintig. Niet vanwege al die versnellingen, maar nu kan ik, voor mijn gevoel, een beter trapritme aanhouden.

Toch niet 'voor niks' geweest.

Uw fietsende reporter, Theo.

De snelle ronde
Het criterium


Iemand mist een paar schoenen, en is schijnbaar niet met de fiets gekomen! Update: de eigenaar heeft zijn schoenen weer terug.