Ongeluk Meindert Valenteyn

Van onze verslaggever MARCEL VERMEULEN
hoorn-Meindert Valenteyn had tot bijna twee weken geleden de conditie van een topsporter. Hij moet nu na het lopen van een stukje op de gang van het Westfries Gasthuis al van vermoeidheid steun zoeken. ,,Mijn leven is geruïneerd'', stamelt hij. ,,Het is een horrorfilm. Dit script kan zo naar regisseur Paul Verhoeven.''

De 47-jarige inwoner van Oosterblokker reed in de zeer vroege ochtend van zaterdag 17 juli op zijn ligfiets op de Zuiderdijk bij Wijdenes. Met hoge snelheid kwam hem een auto tegemoet. De bestuurder daarvan minderde snelheid, waardoor Valenteyn vermoedde dat hij opgemerkt was. De chauffeur sneed de bocht af, schampte daarbij de fietser en vervolgde zijn weg.

Ambulancepersoneel
Het gebeurde rond een uur. Pas naar schatting om half zes kwam het ambulancepersoneel bij het slachtoffer. ,,Als die mensen een uur later waren gekomen dan hadden mijn kinderen geen vader meer gehad. Dan was het verhaal dat ik zelf de dijk was afgereden.''

,,Die aanrijding was bijna doodslag. Het is misdadig wat zo'n persoon op zijn geweten heeft. Het is een laffe streek. Niets doen is nog veel verschrikkelijker. Ik wil iedereen oproepen om in zo'n geval toch melding te doen bij de politie, ook al heb je gedronken. Desnoods anoniem. Dit maakt het alleen maar erger. Het is de verharding van de maatschappij.''

Valenteyn kwam na de botsing onderaan de dijk te liggen, met zijn hoofd op de keien. ,,De dokter zei dat ik een engeltje op mijn schouders heb gehad. Als ik op een gewone fiets had gezeten, had mijn lichaam een grotere afstand naar de grond moeten overbruggen. De klap was dan aanzienlijk groter geweest. De ligfiets is mijn redding geweest.''

Worsteling
Na de val volgde een urenlang durende worsteling. ,,Mijn been lag op mijn schoot. Ik heb het teruggegooid. Ik schreeuwde het uit van de pijn. Het was een enorme knokkerij. Ik probeerde me op mijn buik te draaien, maar dat lukte niet. Ik heb m'n tanden in het riet gezet om zo te proberen de dijk op te klimmen. Bijna wilde ik de strijd opgeven toen ik eindelijk mijn mobiele telefoon bereikte. Dat apparaat hing aan mijn fiets.''

,,Om vijf over vijf kreeg ik contact en heb ik gezegd waar ik lag. Ze wilden me vervolgens doorverbinden met de ambulancedienst maar dat mislukte. Er is geprobeerd me terug te bellen. Het schijnt dat verschillende politiewagens meerdere keren over de dijk zijn gereden zonder dat iemand me gezien heeft. Ik denk dat om half zes een verpleger me op de schouders tikte. Ik was helemaal op. Door de wond aan mijn been had ik twee liter bloed verloren.''

Operatie
,,Er is hier tijdens een tweeënhalf uur durende operatie een pen van titanium in mijn verbrijzelde bovenbeen gezet, van mijn heup tot aan mijn knie. Ik heb in het ziekenhuisbed een nacht gejankt. Mijn been stond op exploderen. Nachten heb ik niet kunnen slapen. Steeds weer was er die klap.''

,,Ik ben ook heel emotioneel geworden, dat was ik nooit. Als ik een tekstregel van een muzieknummer hoor of een zin uit een brief kan ik al huilen. Ik ben dan net een klein kind.''

Valenteyn kijkt vanaf de vijfde verdieping van het Westfries Gasthuis naar buiten: strakblauwe hemel en een heerlijk zonnetje.

Ideale omstandigheden voor kitesurfing, een van zijn grootste hobby's. Hij vraagt zich af hoe het met zijn sportieve leven verder gaat.

,,Als ik een dag niet actief ben geweest dan word ik al chagrijnig en krijg hoofdpijn. Op mijn elfde liep ik al rondjes om de Bangert. Toen was ik een uitslover, nu doet iedereen het. Over een jaar wordt het misschien weer wat met sporten. Nu voel ik na het douchen al een tinteling in mijn body. Dit wordt een gevecht met jezelf. Ik ben een vogel die gevangen is in een kooi.''

Mountainbike
De Oosterblokkerder is een sporter pur sang. Overdag staat hij op een surfplank, 's nachts zit hij op een ligfiets. Met duizelingwekkende snelheden raast hij over het asfalt.

,,Mijn topsnelheid ligt op 81 kilometer per uur. Ik had daarbij een voortandwiel met 128 tanden, groter dan de velg van een mountainbike.'' Met wind in de rug deed hij de Afsluitdijk een keer in 24 minuten, mogelijk door een gemiddelde van 61 kilometer per uur.

Zijn vertrouwen in de mensheid heeft door het voorval een stevige knauw gekregen.

Onheilsplek
Het scenario voor de horrorfilm is nog niet helemaal klaar. ,,Dertien uur later heeft op dezelfde plek een kennis van me een ongeval gekregen. Hij reed op een ligfiets die ik gebouwd had. Het gebeurde zonder snelheid, maar hij brak zijn kuitbeen en enkelbot. Hij kwam op de kamer naast de mijne te liggen. Misschien is het daar op die dijk wel een onheilsplek, waar je beter niet kunt komen.''