Een heer met SRM meter kwam met een goede fiets lager uit dan de luchtweerstand met een ligfiets volgens dit bericht op de mailinglijst. Verder werd daarop hier gereageerd.




Een verslagje van de metingen van de NVHPV is samengevat in: dit artikel.




Verder lazen wij nog een interessant een artikel over een aerohelm.




We werden getipt met dit bericht:
Het kruis van de fietser
door Will Gerritsen




22 JUNI 2004 - GEZONDenWEL - Fietsers die honderden kilometers per
week afleggen, stellen hun gevoelige delen aan langdurige
afknellingen en belastingen bloot. Met mogelijk allerlei nare
gevolgen vandien: van impotentie tot afwijkend sperma.




De vette kop sprong bijna van het schreeuwerige Duitse boulevardblad
Bild af: Kölner Urologe: Radfahren macht impotent! De bewuste
uroloog, dr. Med. Ulrich Schwarzer, die in het stadje Mechernich in
de Eifel is gevestigd, kan zich er nog kwaad over
maken: 'Schwachsinn', moppert hij. Want laat hem over één ding
duidelijk zijn: regelmatig een fietstochtje maken is gezond. Naar
werk of school, naar de winkel of zomaar lekker een eindje weg in de
natuur peddelen. Maar zoals op zoveel gebieden: je kunt het ook
overdrijven. Er zijn vrijetijdsrenners die zonder blikken of blozen
een paar honderd kilometer asfalt per week vreten.




Schwarzer: 'Kijk, de dosering maakt het vergif.' Een vergif, dat
inderdaad in uitzonderlijke gevallen tot impotentie kan leiden.
Schwarzer en zijn collega Frank Sommer publiceerden enkele jaren
geleden in medische vakbladen als de European Urology en
International Journal of Sports Medicine de resultaten van hun
onderzoeken naar de invloed van fietsen op de mannelijke genitaliën.

In laatstgenoemde blad stelden ze vast dat 61 procent van de
geïnterviewde fanatieke fietsers zijn beklag deed over een verdoofd
gevoel in de genitaliën. En verder jammerde 19 procent van de
deelnemers die meer dan 400 kilometer per week trainden
over 'erectiële dysfunctie'. Ofwel impotentie.




'Impotentie?', zegt de Venrayse oud-wielrenprof Peter Winnen, die in
de Tour tweemaal als eerste op Alpe d'Huez over de meet kwam: 'Dat
was in het peloton niet echt een item. Indertijd verscheen Noors
onderzoek waarin werd gesteld dat fietsen inderdaad tot impotentie
zou kunnen leiden. Dat werd in het peloton weggelachen.'




Zou Peter Winnen op het onderzoek van K. Andersen van het
universiteitsziekenhuis van het Noorse Trondheim doelen? In
neurologenblad 'Acta neurologica Scandinavica' stelde Andersen vast
dat 33 van de 160 deelnemers aan een langeafstandsrit in Noorwegen
(540 kilometer aan een stuk doorfietsen!) een verdoofd gevoel in hun
geslachtsorgaan hadden. Liefst 21 renners klaagden over impotentie,
een klacht die bij elf van hen langer dan een week aanhield en bij
drie fietsers langer dan een maand.




Overigens tekent de Duitse uroloog Stefan Staudte uit München hierbij
aan dat mannen ten onrechte snel geneigd zijn te denken dat ze
impotent zijn.




Irwin Goldstein van de Boston University School of Medicine beweerde
in Bycicling Magazine dat fietsers driemaal zo vaak impotent zijn als
hardlopers. De prominente uroloog kreeg echter veel kritiek te
verduren: Goldsteins eigen studies naar dit onderwerp waarmee hij
almaar schermde, zijn nooit gepubliceerd en dat riep bij zijn critici
de nodige vraagtekens op. Roken, overgewicht en weinig beweging zijn
veel grotere risicofactoren voor impotentie dan fietsen, sneerde
uroloog William Steers in de Washington Post.




Over de kwestie van het verdoofde 'penisgevoel' bestaat meer
eenstemmigheid. Peter Winnen: 'Ja, het zit wel eens niet zo lekker.
Heeft volgens mij ook te maken met getraind zijn. Als ik na een lange
onderbreking weer eens op het zadel zit, heb ik na een tijdje rijden
een dooie snikkel. Het is iets tijdelijks. Bij voldoende training
past het zaakje zich wel weer aan.'

Bij een onderzoek onder leden van langeafstandfietsclubs in Duitsland
had 64,3 procent van de 1786 ondervraagde fietsers last van 'penile
doofheidsgevoelens'. Oftewel een dooie snikkel.




De verklaring? Bij het fietsen rust 60 tot 70 procent van het
lichaamsgewicht op de luttele vierkante centimeters van het
fietszadel. Precies op de plek waar de bloedtoevoer en zenuwbanen
naar de uitwendige geslachtsorganen lopen. Dat leidt tot druk en
vernauwingen, hetgeen ook blijkt uit metingen van de doorbloeding van
de penis tijdens het fietsen.




Schwarzer en zijn collega's in Keulen stelden vast dat gedurende de
rit de doorbloeding van de penis tot meer dan 70 procent afneemt,
althans zolang de fietsers op hun zadel zitten. Gaan ze op de pedalen
staan, dan herstelt de bloedstroom zich weer snel.




Er is nog meer edele-delenleed. Een Amerikaans arbo-instituut
constateerde bij zeventien fietsende politieagenten - die gemiddeld
5,5 uur per werkdag op het zadel zaten - dat zij aanzienlijk minder
erecties tijdens hun slaap hadden dan niet-fietsers.




Verschillende artsen wijzen op blessures aan de geslachtsdelen die
zich bij een valpartij als gevolg van een onzachte aanraking met de
fietsstang kunnen voordoen.




Uroloog A. de Rose van het ziekenhuis in Genua beschreef in vakblad
Urology twee gevallen van priapismus (langdurige pijnlijke erectie)
bij zo'n ongeval. In de VS wordt 60 procent van de genitale
sportblessures die tot impotentie leiden aan fietsongelukken
toegeschreven. Artsen uit Innsbruck gaven in The Lancet een
toelichting op de genitale risico's die fanatieke mountainbikers (die
meer dan vijfduizend kilometer per jaar door bos en beemd banjeren)
lopen: in hun scrotum en prostaat kunnen als gevolg van de zware
schokken microblessures optreden. Zoals kleine bloedingen en
littekenweefselvorming, waardoor onvruchtbaarheid of prostatitis
dreigt.




Onderzoekers van de universiteit van Witwatersrand in Johannesburg
(Zuid-Afrika) publiceerden vorige maand in de International Journal
of Sports Medicine over nog een mogelijk andere bedreiging voor de
vruchtbaarheid van mannelijke fietsfanaten. De zaadcellen van tien
wielrijders die gemiddeld bijna twee uur per keer en zes keer in de
week trainen, bleken beduidend vaker een afwijkende vorm (een spits
toelopende kop) te hebben dan normaal.

Met de andere kwaliteitskenmerken - zoals aantal en beweeglijkheid
van de zaadcellen - zat het wel goed. De verklaring? 'Onze hypothese
is dat de druk op de teelballen en de temperatuur van de balzak
tijdens de training in deze abnormale ontwikkeling hebben
geresulteerd', laten Yohannes Gebreegziabher en zijn medeonderzoekers
in een e-mail weten.




'Omdat de overige zaadkenmerken normaal waren, hoeven de onderzochte
fietsers zich geen zorgen te maken. Echter: ze zijn nog jong en in de
loop van de jaren kunnen de afwijkende vormen klinische betekenis
krijgen, vooral als ze doorgaan met trainen.'




Peter Winnen ziet de strakke, warme wielrennersbroek als
boosdoener: 'Ik herinner me dat er zich een golf van miskramen bij
wielrennersvrouwen voordeed. Eddy Planckaert kreeg van zijn arts te
horen: ''Wielrenners moeten kinderen alleen in de winter maken''.'




Veel ongemak is te voorkomen door een goed zadel. Oud-renner Peter
Winnen: 'Een hard zadel vind ik het prettigst. Een gelzadel is alsof
je op een luchtbed zit. Maar het is een kwestie van uitproberen.' De
Brusselse gynaecoloog Luc Baeyens testte zadels die populair zijn bij
vrouwen: gelzadels en zadels met een gat. Dit laatste type vindt bij
hem geen genade: de druk van het lichaam wordt over een kleiner
zadeloppervlak verdeeld, met name op de randen langs het gat.




Juist daar zitten de uitwendige vrouwelijke geslachtsdelen. Nog een
conclusie: de voorovergebogen 'renfietshouding' belast de vrouwelijke
genitaliën meer dan de gewone fietshouding.




Voor de mannelijke fietsers is uroloog Ulrich Schwarzer in het blad
European Urology bij een vergelijking van verschillende zadeltypes
tot een verrassende bevinding gekomen: de doorbloeding van de penis
komt het beste tot zijn recht op een 'ouderwets' dameszadel zonder
neus. Racefietszadels scoren heel slecht. Kleine troost van
Schwarzer: 'Door regelmatig op de pedalen te staan komt de
doorbloeding weer op gang.'

Oud-profrenner en NRC-columnist Peter Winnen over genitaal ongemak
van coureurs: 'Mannelijke wielrenners praten er makkelijk over,
vrouwelijke bijna nooit. Ik schreef er een column over en kreeg
reacties van vrouwen. Bij hen doen zich daar beneden dus ook
problemen voor.'




Vrouwelijke kennissen die recreatief lange afstanden fietsen,
bevestigen dat. Ze klagen over een irriterende druk op de
geslachtsdelen en een overgevoelige of juist ongevoelige clitoris.




In de medische literatuur worden echter alleen gevallen beschreven
van vrouwelijke wielercoureurs. Volgens de Brusselse gynaecoloog Luc
Baeyens lijdt één op de zes Belgische vrouwelijke renners aan
de 'fietsersvulva', een permanente opzwelling van één van de grote
schaamlippen. Ander genitaal ongerief dat hij beschreef: irritaties,
ontsteking aan de haarzakjes, knobbels en een tijdelijke
ongevoeligheid van de clitoris.




Uroloog Stephan Staudte uit München beschrijft zijn ervaringen
tijdens een loodzware etapperit met zijn mountainbike in de Transalp
Challenge dwars door de Alpen: 'Waar is eigenlijk mijn zadel? Ik voel
mijn achterwerk, geslachtsdelen en bovenbenen niet meer. Ik kijk
nerveus naar beneden, raak het zaakje aan en stel vast dat alles
inclusief het allerbelangrijkste nog op zijn plaats zit. Alleen is
het totaal verdoofd.' Na aankomst, een hapje en een drankje. En
dan: 'Ik word overvallen door honderden mieren die mijn broek
binnendringen.' Het lijkt op het prikkelende gevoel van een slapend
been dat 'ontwaakt'. 'Na een paar passen komt de inhoud van mijn
broek tot rust. En ik krijg langzaam mijn gevoel daar weer terug. God
zij dank.' 's Nachts en de volgende morgen kan Staudte nauwelijks
meer plassen. 'Ik merk niets meer van de anders zo
aanwezige 'waterlat'.'