Naast de introductie van de Icebyk Drift Trike, deed Eva Navratilova een poging om het uurrecord te rijden op de Icebyk
Toen ik zaterdag naar Heerenveen afreisde kon ik de gebeurtenissen gisteravond in Parijs niet helemaal van mij afschudden. Toch kwamen de komende positieve gebeurtenissen in Thialf steeds dichterbij, en gelukkig ook mijn gedachten daarover. Bij het betreden van Thialf lopen veel mensen naar buiten. Niemand kijkt verschrikt of zet het op een lopen, dus mocht ik ook maar even ideeën over slechte gebeurtenissen hebben gehad, verdwijnen die spoorslags.
Al vlot zie ik o.a. Steve en Eva bij de stand met twee Icebyks staan. Ook de auto vol met Drift Trikes moet nog leeggehaald worden. Wij moeten die onder de tribune door naar het middenterrein brengen. De Drift Trikes krijgen de beschikking over de binnenbaan, terwijl de buitenbaan voor Eva bestemd is.
We mogen rijden op de splinternieuwe ijsvloer met spiegelglad ijs. Tenminste Eva, onze baan is niet schoongemaakt. En waarom ook, de winterbanden met spikes op de Drift Trikes zouden dit toch al binnen korte tijd verruïneren (op de Icebyk zit een standaard buitenband). Toen alles opgesteld was kost het even enige moeite de eerste nieuwsgierigen op de Drift Trikes te krijgen. Ook ik ben nieuwsgierig hoe zoiets zou rijden. Nou, bij het wegrijden moet je even opletten. Als je op het rechterpedaal trapt, gaat het stuur ook automatisch wat naar rechts. Zo ga je slingerend weg, rechts, links, rechts…. Des te sneller de pedalen rondgetrapt worden, des te evenwichtiger kom je in een rechte lijn. Geinig!
Er wordt al vlot gedrift. Het is dan wel even oppassen, want de spikes in de banden kunnen zo maar je broek, of erger, kapot maken. Spatbordjes staan op de lijst van dingen die nog gedaan moeten worden. Steeds meer kinderen willen het uitproberen. Ondertussen rijdt Eva de eerste rondjes met de Icebyk om op te warmen voor het uurrecord. Ook zijn er twee Icebyks voor ons ouderen. Terwijl de jeugd zich op de Drift Trikes vermaken, rijd ik voor de tweede keer in mijn leven op de Icebyk. Dat voelt geweldig aan. Steeds sneller, alleen op bochten heb ik een kijkje. De aanwijzing is om, in tegenstelling tot de trike/velomobiel, je gewicht op de buitenschaats te zetten, zodat die zich schrap kan zetten in het ijs, en je zo de bocht door leidt. Ik krijg steeds meer respect voor Eva want die moest het tot deze wedstrijd doen met twee keer vijfentwintig minuten oefenen met de Icebyk. De rest ging op in het afstellen en het vastzetten van losgekomen onderdelen. De race-Icebyk, MAX V, is dan ook anders van opbouw dan de standaard Icebyk, de Club Racer.
Ik krijg weer een kans om met de Drift Trike een rondje te maken. Bij de eerste bocht aangekomen, ziet één van de jongens een kandidaat in mij om te kijken wie het snelst is. Ik moet mijn benen zo snel ronddraaien om hem enigszins bij te kunnen houden dat ik af en toe mijn benen stil moet houden. Hij houdt mij in de gaten, en doet dan ook even rustiger aan. Als ik weer gang zet, vliegen zijnen benen als een razende in het rond. Ik kan in de buurt van hem komen, maar voorbij? Nee! We knopen er nog een tweede ronde aan vast, met hetzelfde resultaat. Ik geef me gewonnen. Ja, zegt zijn moeder, MV-Moves-coach, hij wil altijd winnen. Dat belooft wat!
Terwijl de jeugd onder de enthousiaste leiding van MV-Moves met hun eigen wedstrijd/sportoefeningen bezig zijn, start Eva na een opwarmrondje. Eva rijdt vrijwel constante rondjes van ongeveer 40 seconden.
Nadat de jeugd klaar is met hun wedstrijden (allemaal opgetogen gezichten!), zie ik weer kans om een Icebyk te bemachtigen voor een paar rondjes. Dat gaat toch wel bijzonder lekker. Je zoeft stil over de baan. Ook probeer ik een foto te maken van Eva tijdens het fietsen, maar ze komt me in de bocht voorbij, en dan durf ik het stuur niet los te laten, en bovendien behoor ik mijn gewicht op de rechter schaats te houden (bochtje naar links). Nou ja, dan maar weer langs de baan fotograferen.
Onder aanmoedigingen van de aanwezigen gaat Eva de laatste rondes in. Je kan zien dat het nu toch wel zwaar gaat voor haar. Na het eindschot nog een rondje uitglijden, en dan de massage en de felicitaties ophalen. Helemaal uitgeput en vooral blij. De gewenste afstand, 36,4 km, is niet helemaal gehaald, het is 35,2585 km geworden. Maar, beloofde Eva aan de verslaggever van Omrop Fryslân (voor wie het Fries machtig is, start na 39:50), ze zal nog een poging doen. En dan nog beter voorbereid! Buiten dat, het is na de minimale voorbereidingen (zie eerder in dit verhaal), een geweldige prestatie! Op de terugweg moet ik voor de brug wachten. Sinterklaas, het andere evenement in Nederland, vaart langs. Thuisgekomen komen de gebeurtenissen in Parijs weer te dichtbij.
