24 uur recordrit van Nici Walde op de Lausitzring

Van zaterdag tot en met zondag heeft Nici haar eigen wereldrecord over 24 uur verbeterd. Haar oude, officiële, record stond op 1.088 km in 24 uur. Zondag heeft ze (officieus, er moet nog aan gerekend worden door de instanties) in 24 uur maar liefst 1.130 km gereden. Een verbetering met 42 km!

Als je zo‘n duurrecord rijdt, kan je natuurlijk de tussenliggende records ook laten registreren en zo heeft ze in totaal drie records verbeterd (alle drie stonden al op haar naam).

Het was een heel spannend weekend. Alles moet meewerken om zo’n record te rijden: de mens zelf, de fiets, het weer, de baan, heel veel regels (WUCA en die van de Lausitzring), het team om je heen, waarnemer, vrijwilligers, het eten en nog veel meer. Alles moet kloppen!

Zo reed Nici om 10:23 uur voor de eerste keer weg, maar in de eerste ronde dacht ze, hier loopt iets niet goed, dus stopte ze voor de streep weer. Ze dacht dat ze met deze fiets geen record zou kunnen rijden, maar na een paar bemoedigende woorden van Daniel (Fenn) is ze om 10:35 uur dan toch echt gestart. Haar snelheid in de eerste twaalf uur lag zo goed als constant bij 50,9 km/u, dan weer een tiende seconde eronder of erboven. Het is ongelofelijk dat ze zo constant kan fietsen. Daarbij was er erg veel tegenwind aan de ene kant van de baan. Het was bewolkt, niet te heet, dus afgezien van de wind was het goed om te rijden.

Na 12 uur stopte ze voor een pauze, even nog wat eten, in het watervat om af te koelen om zweet van het lichaam te spoelen en de voorraden in de fiets voor de nacht weer aan te vullen. Na twintig minuten ging het weer verder. Hier zei ze al dat ze na drie uur nog een pauze wilde maken en dat heeft ze dan ook gedaan. Daarna heeft ze onafgebroken doorgereden, met een hele kleine stop zonder uit te stappen, maar ze moest even haar achterste van de stoel hebben om dan de rest van de rit uit te kunnen fietsen.

De nacht: de temperatuur was op het koudste moment maar 8 graden! Dat is erg koud en de banden rollen dan niet meer zo goed. Nici rijdt met een powermeter en altijd constant met 95 Watt en dat resulteerde in de nacht tot een snelheid tussen de 46 en 47 km/u, overdag reed ze de ronde met 51 km/u. Dat maakt dus veel uit. Het gevaarlijkst waren echter die dieren op de baan. Toen ik de baan op moest om achter Nici te rijden (er moest 24 uur een waarnemer oogcontact met Nici - haar fiets - hebben), werd ik al gewaarschuwd dat er vossen op de baan gezien waren welke al bijna door de auto geraakt waren. Wij reden dus na de pauze achter haar toen ik een das de baan op zag lopen, en recht voor de fiets van Nici bleef de das staan, wilde weer omdraaien maar Nici reed er midden overheen. Schrik…. Kan ze verder fietsen? Wij hebben gemeld dat iemand in ieder geval de baan daar moet schoonmaken want het dier lag precies in Nici haar spoor. Nici heeft het dier niet gezien en heeft alleen een grote knal gehoord. Ergens fortuinlijk, want als ze de das gezien had, had ze waarschijnlijk willen uitwijken wat mogelijk gevaarlijker geweest was. De das werd niet meer op de baan aangetroffen dus kon het op eigen kracht weglopen. Later in de nacht gebeurde dat nog een paar keer. De auto werd zeker twee keer geraakt, en een keer zelfs heel dicht bij Nici maar ze kon gelukkig wel doorrijden.

Heel vroeg kwam de zon al op en er waren geen wolken, dus werd het weer warmer. Gelukkig maar, want wij bij de tijdmeting waren inmiddels wel verkleumd. We hadden op veel hogere temperaturen gerekend. Nici had het erg zwaar om de 45 km/u aan te houden, dus moesten de helpers haar een beetje oppeppen met toejuichingen en leuke spreuken op het bord schrijven om zo te zorgen dat ze doorgaat. De 1.000 km was na iets meer als 21 uur rijden al bereikt, weer een record gebroken. Dan is het de laatste drie uur doorbijten. Door de  hogere temperatuur liep de snelheid weer op tot tegen de 50 km/u maar daarboven kwam ze niet meer. Het einde was in zicht en na 24 uur mocht ik met de finishvlag zwaaien. Uitstappen was natuurlijk ook al erg zwaar, maar ze kon het nog. Met een lach op haar gezicht moest dit eerst maar gevierd worden, iets drinken, en weer lekker afkoelen in het vat met water.

Yeah… het is gelukt!!!!  Wat een rit, wat een uithoudingsvermogen, en wat een team!!!

 Werner.