Vollemaansmidzomertocht U-Liggers

Vollemaan en zomerse geuren

Met de fijne herinneringen van de vollemaanstocht van Dennis Vermeij zag ik de VollemaansMidzomernachtrit van de U-liggers op de agenda staan.
He ja, daar heb ik zin in. Prachtig mooi weer met goede voorspelling voor avond en nacht. Bovendien was het ook nog eens volle maan.
Wat kan er mis gaan?
Nou eigenlijk alleen dat ik dacht dat van zaterdag op zondag zou zijn.
Vrijdagavond had ik eigenlijk een kraamvisite, maar daar zijn mannen toch al niet zo goed in.
Bovendien waren de vrouwen daar in de meerderheid, dus had ik zo mooi een stoer excuus om mijn afwezigheid te verklaren.
Volgende probleem: waar is het? Na wat gebel her en der was dat ook opgelost.
Pak sportdrank uit de kast gegrist en fietsen maar.
Het was inmiddels 19:30 uur en de we werden rond 22:00 uur verwacht er te zijn.
Gelukkig gaat de fiets als de brandweer sinds er nieuwe velgen om liggen.
Met een vaartje van tussen de 35 en 40 km/uur spoedde ik me naar het Utrechtse.
21:15 uur schoof ik door Bilthoven om Maarten te ontmoeten die mij verder door de stad zou loodsen.
Wat geharrewar met GPS en een wegopbreking was ik al bijna bij de Berenkuil toen ik er achter kwam dat ik voor het lapje gehouden werd door mijn GPS.
Ik werd met een grote bocht richting Zeist geleid. Dat kon niet goed zijn.
Dan de Android er maar bij gepakt. die maakte een mooi route naar het start adres.
Maarten wilde weten waar ik was. Nou niet bij hem, dat was zeker. Ik zou trachten op eigen kracht mij door het stadsgewoel te worstelen.
Om kort te gaan, na 45 minuten was ik er eindelijk, daarbij zo'n beetje alle hoeken van de stad gezien te hebben.
De stad is niet mijn strijdgebied.

Er waren kennelijk meer mensen op het idee gekomen dat het een uitgelezen avond was om te gaan fietsen.
Met een man of acht konden na een kop thee in de schemer vertrekken.
Direct al op de Croezelaan was de eerste indruk. Een rij lindes stond te bloeien en het rook heerlijk.
De temperatuur was rond 23:00 uur met 20 graden comfortabel te noemen.
Vlot de stad uit met zijn hectiek. We gingen door vel QuestPest bochtjes over paadjes en bruggen.
Voortgingen we langs water en kanalen.
Af en toe een grappig bedoelde schreeuw van een voorbijganger. Iedereen was op straat met zo'n mooie zomers avond.
Direct al stond recht voor ons een grote heldere, volle maan. Pracht gezicht. Je kon de zeeën en kraters duidelijk zien met het bloten oog.
Een licht vervuilde wolkeloze lucht gaf nog een rossige nagloed van een zon die al achter de horizon verdwenen was.
De lampjes op de voorbij trekkende schepen en bebouwing aan de andere oever werden steeds duidelijker in de lang aanhoudende schemer.
Met weemoed stelde ik vast dat we al weer voorbij de langste dag zijn en nu weer richting Kerst gaan.
Elke dag blijft het weer een stukje minder lang licht.

Grappig is het altijd weer als het donker is dat men dringend behoefte heeft om met lampjes te spelen.
De een doet het minimalistisch slechts om geen boete te krijgen.
Een ander probeert voor zon te spelen. Sommige gaan er mee rond schijnen.
Omdat het lampje van Jacob het hoofd liet hangen moesten we even een stop inlassen bij de Beatrixsluizen.
Direct vlogen de termen door de lucht van wattages, lumes e.d.
We stelde vast dat deze tocht vaker georganiseerd moest worden elk jaar. Om de mensen die de op discussielijst 's winters eindeloos over lampjes kunnen O.H-en de gelegenheid te geven de lange lamploze zomertijd te kunnen overbruggen.
Nadat we het lampje van Jacob weer met opgeheven hoofd op het frame hadden bevestigd vervolgde we onze weg over de Lekdijk.
Geniaal idee!
Hoog boven het donkere landschap kronkelde over de dijk we met grandioos uitzicht over het water.
Recht voor ons nog hield de maan toezicht over zijn nachtelijke gasten.
Ik gebruikte mijn antieke 20 watt slurpende Halo Geen licht. Mijn medeliggers produceerde samen meer dan voldoen lumen om te zien waar we reden.
Desondanks miste we toch een afslag. Geen probleem, van dit keerpunt werd gelijk een sanitaire stop gemaakt.
Daarna verlieten we de dijk en kronkelde we door het boerenland. Bij daglicht in het voorjaar zouden we prachtige bloeiende boomgaarde zien. Nu gaven borden aan dat er kersen te koop waren.
Ik zag Victor al steeds zijn lange arm uitrijken naar zijn medeliggers. Later kwam ik er achter dat hij kersen aan het uitdelen was. Ik kreeg de laatste drie.
Moge volgend jaar de herinnering hieraan uitgroeien tot een boom.

Alsof het zo geplant was door Jacob werden we plots getrakteerd op een schitterend schouwspel van professioneel siervuurwerk.
Het was even over twaalven. Het bleek dat de buurman van Sander weer een jaartje ouder was geworden.
Natuurlijk moesten we even bij hem langs.

Tot mijn verbazing ging het nu al weer op huis aan. Ik dacht dat we een groot deel in de nacht zouden rijden.
We toerde door 't Goy en Houten. Luid toerend en schreeuwend onder bruggetjes en tunnels door.
Bij vlagen werd het soms frisjes. Hier en daar ontwikkelde zich als koemist.
Verbazend veel jongeren met scooters die her en der rondhingen op de meest vreemde plekken op dit late uur.
Natuurlijk moest onze doorkomst luidkeels aangekondigd worden door de meest vreemde opmerking en lallende klanken.
In de buurt van Oudenrijn dacht ik even, hier zit ik al dicht bij de route naar huis.
Maar nee, samen uit samen thuis.
Al snel waren weer terug bij het startpunt. Wat een mooie maar korte rit. Onder perfecte omstandigheden.

De andere gingen nog even naar binnen voor een drankje en wat uitrusten.
Ik was net lekker op dreef. Er lag nog een tocht naar de Veluwe voor de boeg.
Ik bedacht, met niet te veel oponthoud kan ik rond 3:30 uur weer in bed liggen en nog een paar uur slaap pakken.
Ik moest om 10:00 uur weer paraat zijn op het werk.
Dus de steven gekeerd van de BrandweerQuest en koers gezet naar een plek die voor mij bekend was in Utrecht.
Daarna ging het met gezwinde spoed de steeds stiller wordende stad uit. Fietsen doe je hier 's nachts zonder licht, dus ik ook.
In no time had ik de Berenkuil bereikt en was het vooruit met de geit.
Het mooie van 's nachts rijden is dat je zonder probleem op de hoofdrijbaan kan fietsen.
Dat was Bilthoven alweer. Was dat een stoplicht? Ik zal volgend keer beter opletten wat voor een kleur hij had.
Bij Soestdijk moest de verlichting maar eens aan. Oh nee, de lantaarns floepen vanzelf aan! En er was licht. Wat grappig, dat moeten op meer plekken doen.
De gedenknaald bij Baarn was doodstil. In Baarn slechts een paar verlate kroeggangers.
Verder ging het met gezwinde spoed.
De de Eempolder in. Hier werd het fris. Links en rechts niets dan een zacht deinende deken van mist. Soms maakte zich een tong los en stak de weg over.
Als ik doorheen reed scheurde er een wolk uit los achter mij aan. Hier jij, ik wil je pakken!

Overal hoorde ik duidelijk flarden geluid. Meestal een kikker concert. Soms een koe of opgeschrikte watervogel. Maar bijna geen verkeer of ander menselijk lawaai meer.
Het Spiekendarp was in diepe rust. Deze diepgelovige mensen slapen gewoon 's nachts. Die rare gekleurde kogel werd door niemand opgemerkt.
Mmm!!!! Dat is gemeen! Een heerlijk geur van versgebakken broodjes bij Bakkerland. Daar krijg je trek van. Dat moet nog even wachten. Ik heb niks te eten bij me.
Geeft wel een gelukzalig gevoel die lucht. Net als vers gemaaid gras en een dennenbos in de warme zon.

De een na laatste etappe. De Arkemeenpolder tussen Bunschoten en Nijkerk. Een van mijn favoriete landschappen. Oud onverkavelt polderland.
Helaas zie ik er weinig van. Er word druk aan de weg gesleuteld. Ik moet op het links fietspad blijven en goed opletten op obstakels.
Ik merk te laat dat ik had moet oversteken naar mijn eigen fietspad. Ik besluit de hoofdrijbaan maar te nemen. Het is toch rustig. Het fietspad kronkelt te veel en bevat soms gemene knippen.
Zo dat schiet op. De snelheid kruipt tot boven de 40 km/u om die aan te houden tot in Nijkerk.
Daarna is de laatste etappe naar Putten is routine. In Putten draai ik weer de hoofdrijbaan op en kan ik mijn snelheid vasthouden. Dan richting Garderen.
Twee keer wordt ik ingehaald door een auto. Beide keren houden ze het grote licht er op of ik er niet ben.
Beide keren halen ze strak in en snijden ze me.
Daar hou ik niet van. Ik heb geen zin in een nachtelijke confrontatie met een bezopen automobilist. Ondanks dat het nog maar een klein stukje naar huis is, zoek ik een gaatje op om het fietspad op te kunnen.
Ik zit nog maar net op en ik sta oog in oog met 3 zwijnen. Ze zijn niet van plan aan de kant te gaan. Ik minder vaart en benader ze langzaam.
Een draai zich kalm om, kijkt mij een poosje aan en stapt dan het bos in. Plots komen daar van de weg af nog 2 stuk aan gehold. De anderen volgen hun voorbeeld en ik kan weer verder.
Toch blijf ik de bosrand afspeuren naar zwarte schaduwen. Die beesjes zijn niet kwaadaardig maar wel wat kippig. Ik wil mijn fiets graag heel houden.

Het aanblik van ons huisje was hartverwarmend. Aarde donker met daarboven duizenden fonkelende sterren. Nog steeds die volle maan die de vele paarden in de grondmist bescheen in de weilanden.
Mijn licht is een verstoring van deze rust. Ik doe hem alvast uit en leg de laatste paar honderd meter af in het schijnsel van de maan.
Even verderop een geschreeuw. Vechtende zwijnen? Uilen?
Ik stal mijn fiets en snuif de geur van het hooiland op.
Volmaakt geluk.

BrandweerQuest