Lelystad - Enhuizen - Lelystad

Dit jaar reed ik voor de eerste keer mee in de LEL. De zomercompetitie was voor mij grotendeels in het water gevallen door iets wat waarschijnlijk Pfeiffer is geweest, dus ik was benieuwd hoe het zou gaan. De 22 km van Nijeveen was een slijtageslag geweest, de 41 km op Texel ging al beter. Daarna had ik drie weken in Noorwegen met de rugzak rondgesjouwd, misschien geen optimale fietstraining, maar voor mijn gezondheid was het een sprong vooruit.

En toen was het op zondagochtend ook nog eens flink herfsterig. Daar hou ik van, in de winter train ik het hardst. Het beloofde dus een goede race te worden.

Op station Lelystad zat ik een kopje koffie te drinken toen er nog een deelnemer uit de trein stapte, herkenbaar aan een koolstof ligfiets onder de arm. Na kennismaking (het was Bjorn Frank) zochten we onze weg door de Lelystadse infra"structuur" richting de dijk. Onderweg kwamen we Eelke Halbertsma en Harry Lieben tegen.
Bij de start voelden Bjorn en ik ons nogal een buitenbeentje zonder Quest. Later kwamen er nog wel wat andere tweewielers, en ook nog velomobielen van een ander type, maar de Quest bleek toch wel erg dominant. Dat wordt weer lekker achteraan rijden.

Na de bijzonder prettige taart van Marjolein van Schoot, startte Hayco als eerste. Erg veel interessants is er niet te zien bij deze race, tegen de tijd dat de deelnemers goed op gang zijn, zijn ze niet meer dan een stipje ergens op de dijk. Ik heb me dus uitstekend verveeld totdat ik aan de beurt was. Rustig van start, was mijn plan. Het eerste stukje ging wind mee, lekker vijftig kilometer per uur. Mijn hartslagmeter weigerde dienst, maar ik had niet het idee dat ik te wild begonnen was. Al vrij snel haal ik mijn voorganger in.

Op 6,5 km ging het mis. Mijn linkerpedaal had zich losgedraaid en mijn voet maalde in het niks. Ik weet veilig te stoppen, maar zonder gereedschap krijg ik het ding er niet meer op. Opgeven, daar heb ik echter helemaal geen zin in. Ik draai mijn fiets om en met een been fiets ik terug. Dit keer tegen de wind in. Ondanks alles haal ik nog 20 km/h, maar leuk is het niet. Vooral mijn linkerbeen omhoog te houden is vervelend. Ik kom allerlei enigszins verbaasd kijkende deelnemers tegen. Gelukkig mag ik op het eind ook nog een stukje helling op, dat is extra pret met 1 been om te trappen, 1 hand aan het stuur en mijn andere hand om mijn loze been van de grond te houden.

Bij de start roep ik, kennelijk beinvloed door adrenaline, "snel, heeft er iemand een pedaalsleutel!" Ik krijg te horen dat ik opnieuw mag starten, en eerst maar even moet uitrusten. Ymte pakt een sleutel uit de bus en zet de pedalen vast, ik krijg de indruk dat als ze ooit weer los moeten, ik even langs Dronten moet rijden.

Veertien minuten later mag ik het nog eens proberen. Het gaat nu wat minder hard, iets van 48 op het eerste stuk. Het grapje heeft duidelijk flink wat energie opgevroten. Maargoed, ik rij. Als de wind ietsjes ongunstiger draait, kan ik nog steeds 46 aanhouden, later zakt dat af naar 42 als het asfalt nog beroerder wordt en de wind minder gunstig. Mijn hartslagmeter geeft nu 219 aan, er loopt kennelijk een electriciteitskabel door de dijk.

Na Trintelhaven halverwege de dijk zie ik een geel stipje aan de horizon. Wat is dat nou, ik ben toch niet bezig een Quest in te halen? Toch wordt het stipje groter naarmate Enkhuizen dichterbij komt. Reken maar nergens op, zeg ik tegen mezelf. Twaalf jaar zeilervaring heeft me wel afgeleerd de wind op het IJsselmeer te vertrouwen. Als die ook maar een beetje draait of aanwakkert op de terugweg, neemt het voordeel van een velomobiel toe ten opzichte van een lage racer.

Enkhuizen ligt er met zijn hoge kerktoren, de oude haven met de Dromedaris, de bruine vloot en het Zuiderzeemuseum prachtig bij in de miezer. Tientallen keren heb ik deze oude stad zien opdoemen aan de horizon. Altijd vanaf het water, dit keer voor het eerst vanaf de dijk. Eigenlijk is het heel jammer dat het keerpunt niet middenin de stad is.

Het gele stipje is nu wel heel dichtbij, inmiddels ben ik er van overtuigd dat ik hem echt ga inhalen. Er rijden ook twee roeifietsers vlak voor me. Ondanks alles ga ik niet als laatste binnenkomen.

Na het keerpunt ga ik op jacht naar de Quest. Het wordt een korte en onbevredigende jacht, want na een paar minuten zie ik hem op z'n kant in het gras liggen. Lekke band. Ik ga de roeifietsers voorbij, het fietspad gaat weer naar de andere kant van de dijk, en dan komt het zware stuk tegen de wind in. Vijfendertig, meer zit er niet in, maar minder ook niet. Dit ga ik volhouden tot het einde, en dan zit er misschien nog best een leuke tijd in. Mijn hartslagmeter doet het opeens weer, en geeft aan waar ik op hoopte: 174.

Dan komt toch nog de man met de hamer, hoewel dat ook op Thor kan slaan, het lijkt alsof de wind plotseling is toegenomen. Vloekend weet ik nog net 30 te handhaven, en ik moet nog drie a vier kilometer. Het asfalt lijkt hier nog wel beroerder dan op de heenweg, maar links houden helpt niet. Doorbijten en op die hartslagmeter blijven kijken is het enige dat er opzit.

De haakse hoek bij de friettent, vrijwel het einde van de race, krijg ik mijn fiets nauwelijks om. De Jester zwabbert en doet moeilijk. Ben ik zo uitgeput dat zelfs mijn coordinatie er aan moet geloven?

Toch wil ik een eindsprint. Tegen de helling op weet ik nog wat extra vermogen in de pedalen te krijgen. Zelfs hier is het asfalt rampzalig. Bovenaan is er nog een klein vlak stukje, dan moet het toch nog even hard. Ik weet de 35 te halen, maar dan wordt mijn fiets onbestuurbaar. Eindelijk dringt het tot me door dat ik met een lekke band rij. Ik stop met trappen en weet mijn fiets op twee wielen over de finish te krijgen.

De fietscomputer heeft echter goed nieuws. Ondanks alles heb ik een gemiddelde gereden van 38 km/h. Het is genoeg voor een 13e plaats uit 32. De groene monsters uit Apeldoorn hebben het virus definitief de nek om gedraaid.

Zondagmiddag 24 oktober is de traditionele LEL, Lelystad-Enkhuizen-Lelystad, voor ligfietsen verreden. Met mijn in juli aangeschafte gebruikte Mango leek het me wel leuk om hier aan mee te doen. Ingeschreven, niet echt verplicht, en vanmorgen de Mango in de grote Citroën bus gestopt en uit een door de regen verzopen Castricum vertrokken. Bij Amsterdam wordt het droog en drie kwartier later zie ik een groep ligfietsers, beter gezegd een groep Quest Velomobielen, op de parkeerplaats voorbij de sluis op de dijk bij Lelystad staan.
Veel bekende gezichten, o.m. Hans Wessels, Hayco Moraal, Ymte, Allert en Theo van Velomobiel, de Van der Schootjes, in totaal 32 deelnemers geven acte de présence. De start begint om 13.30 uur en iedere tweede minuut gaat een fietser van start. Stayeren is er dus niet bij. Sommige deelnemers zijn kennelijk van plan heel hard te gaan. Ik zie enkele Velomobielen met een gaatje ter hoogte van waar normaliter de spiegel zit, deze zijn er toch echt afgeschroefd. Ook de bekende hoofdkappen op de Quest worden in stelling gebracht. Nou heb ik zelfs 2 spiegels op de Mango, maar om ze er nu af te schroeven, nee maar niet.
Ik mag om 14.08 uur starten. Het fietspad zou niet meevallen was al gezegd. Nou, dat is een understatement. Ik heb de bandjes lekker hard opgepompt, maar de Mango blijkt een enthousiaste dribbelaar. Voor de wind gaat het lekker, ergens tussen de 40 en 46 km per uur. Wel af en toe schrik ik op de schuine slechte stukken over de uitstapjes naar rechts van het achterwiel van de Mango. Ik heb de Big Apple tot 6 bar opgepompt, misschien toch wat teveel. Op een gegeven moment lijkt het of ik een lekke band heb. Het stuurt raar en de snelheid is er een beetje uit. Zouden de Tioga Comp Pool banden toch te kwetsbaar zijn voor dit soort grove wegdek? Ik stop even bij Hayco Moraal die een lekke band heeft en vraag of hij bij mij dezelfde diagnose kan stellen. Hij ziet echter niks en ik vervolg mijn weg. Hartslag rond 160 en dat voelt goed. Halverwege, net na het Naviduct, staat Toni Cornelissen en een enthousiaste mevrouw ons de weg terug te wijzen. Naar wens kunnen de Velomobielen bij de te steile bocht een helpende hand krijgen. Mevrouw, hartelijk dank nog, tilt je gewoon op en zet je weer neer met de neus naar het zuidwesten.
Terug is een ander verhaal. De kaars gaat langzaam uit. Kan ik eerst nog 36 km per uur halen, naarmate de wind meer van voren komt heb ik tegen het einde zelfs moeite om boven de 30 te blijven. Dat blijkt niet alleen voor mij te gelden, ik ga nu zelfs enkele deelnemers inhalen. De hartslag blijft moeizaam op 155. Had ik dan toch onderweg moeten eten? Heb ik niet gedaan, alleen flink drinken.
Na 1 uur 26 minuten heb ik de 51 kilometer erop zitten. Gemiddelde snelheid 35,6 km per uur. Blij dat ik geen lekke band heb gehad, iets dat waarschijnlijk zeker 10 deelnemers wel hebben gehad. De uitslag wordt op een immens groot stuk karton geschreven. Ik blijk samen met nog een deelnemer precies dezelfde eindtijd te hebben gereden. Het karton moet dus deels herschreven worden. Ik heb weliswaar maar 2 Quests fysiek voorbijgereden, op het bord blijkt dat ik de Mango naar de vijftiende plek heb getrapt. Als oudste deelnemer voel ik het als een geslaagd debuut.
Na wat napraten de Mango weer in de bus gestopt en via Enkhuizen weer naar Castricum getogen. Volgend jaar weer? Zeker, maar dan in de Quest.
Wim - Rijkswaterstaat, zou een goed plakkie asfalt op de dijk nou echt te duur zijn? - Schermer