Tijdrit Nijeveen

Toen ik 's ochtends wakker werd van de regen en het onweer had ik niet kunnen denken dat het nog zo'n mooie dag zou worden, zowel qua weer als qua prestatie. Het was behoorlijk aan het plenzen. Na een stevig ontbijt alle spullen in de bus en vervolgens Co Kastelijn ophalen. Vanuit daar was het nog krap 2 uur rijden naar Nijeveen. Althans, dat zei de routeplanner. Het was druk op de weg en inhalende vakantiegangers met sleurhutten (wat nou 80 km/u?) waren ook al niet bevorderlijk voor het gemiddelde. Vervolgens stonden we ergens bij Arnhem in de file. Toen we vlak voor Zwolle nogmaals in de file dreigden te komen zijn we de laatste kilometers maar binnendoor gereden.

Gelukkig waren de wolken sneller opgelost dan de verkeersdrukte, want vanaf 's Hertogenbosch was het langzaam aan zonnig geworden. In Nijeveen was het stralend blauw en ook flink warm. Een goede reden om de 22 km extra snel af te raffelen, des te eerder kon je een duik nemen in het naastgelegen zwembad ;-)

Al met al waren we maar net op tijd op de wedstrijdlocatie. De start was vanaf 14:30, tot 14:00 uur was het ophalen van het startnummer. Ondanks dat we om kwart over 11 bij Co wegreden waren we pas om 2 uur in Nijeveen. Dus snel het nummer opgehaald, fietsen uit de bus, 9.5 bar in de banden en omkleden. Vanwege de tijd besloot ik het wedstrijdnummer maar te laten voor wat het was. M'n naam staat immers duidelijk leesbaar op m'n staartpunt. Dat leverde later bij de jury-bus nog wat moeilijkheden op voordat dat helemaal duidelijk was.
Na deze noodzakelijke voorbereidingen had ik nog net tijd om even een paar honderd meter op en neer te rijden op het industrieterrein. Voor de temperatuur van de verschillende 'motor'onderdelen niet nodig met dit soort weer, maar wel om hart, longen en spieren al een beetje op snelheid te krijgen. Een paar honderd meter is natuurlijk veel te weinig, maar in het kader van beter iets dan niets... Volgende keer vertrek ik nog ruimer op tijd.


Ik zou eigenlijk als derde rijder starten, maar de eerste rijdster had zich afgemeld en een ander was ook wat laat en had een ander startnummer gevraagd. Dus mocht ik de spits afbijten. Handje aan de grond, beide voeten ingeklikt en wachten tot mijn toegewezen starttijd; 14:32:00. Toen kon ik aan het werk.
Omdat ik de eerste rijder was kreeg ik begeleiding van een voorrij-auto. Die schatte mijn snelheid in eerste instantie wat te laag in want ik reed er vrij kort achter. Maar dat had 'ie snel genoeg gezien, want de resterende kilometers reed 'ie over het algemeen zo'n 200 meter voor me.

Het af te leggen parcours lag in de polder, en was grotendeels goed asfalt. Een aantal stukken waren op snelheid wel wat hobbelig - met name het laatste rechte stuk. Voor de ligfietsers stonden 2 ronden van 11 kilometer op het programma. Druk was het niet op het parcours, maar ook niet verkeersvrij. Door de verkeersregelaars kon je op kruisingen zonder risico bochten afsnijden.
Het parcours was niet veranderd ten opzichte van vorig jaar. En met die voorrijauto en de verkeersregelaars die goed aangaven waar je heen moest kon ik me dus volledig concentreren op het hardrijden en de bochten. En dat hardrijden was totaal geen probleem; snelheden in de eerste ronde lagen tussen de 48 en 51 km/u. Uiteraard lag de hartslag eveneens hoog. Overigens vind ik 22 km een lastige afstand. Een 4 km tijdrit, die wel vaker op het programma staat, kun je wel boven je omslagpunt rijden. Een lange tijdrit rij je óp je omslagpunt. Ik zie de tijdrit in Nijeveen als een vrij korte tijdrit en rij dus boven het omslagpunt. Wel in een tempo waarvan ik voel dat ik dat vol kan houden, maar pijn deed het wel. In ieder geval zou ik dat over langere afstand (zoals de 40 km op Texel) niet volhouden. Naast de hoge hartslag was ook m'n ademhaling een goeie indicatie voor het diep-gaan, die kreeg ik niet lekker in een regelmatig ritme zoals me dat op langere tijdritten wel lukt.

Halverwege de eerste ronde passeerde ik een aantal wielrenners die met hun laatste ronde bezig waren van de koppeltijdrit. Die reden wel hard, maar wat een groot snelheidsverschil geeft die M5 Low Racer zeg! Zo'n koppel leverde nog wel een mooi tafereel op later die eerste ronde. Ze reden op een smal weggetje, en er reed een personenauto achter die niet in durfde te halen. Vanwege het snelheidsverschil met die wielrenners wilde 'mijn' voorrij-auto inhalen, om mij niet te hinderen. Dus ging 'ie de personenauto behoorlijk opduwen, die uiteindelijk het koppel inhaalde. Ik kon ongestoord mijn weg vervolgen.

Zo kwam ik weer bij start/finish voor de eerste doorkomst. Van mij had die 2e ronde niet gehoeven, het deed al aardig zeer ondertussen. Dat werd alleen maar erger. Met name bovenin m'n borst deed het zeer van het ademhalen. De benen waren ook leeg aan het raken; ik had geen macht meer om na bochten vlot op te trekken. Wel bleef de uiteindelijke snelheid nog behoorlijk hoog (45+), dus de eenmaal bereikte snelheid vasthouden was niet zo'n probleem. Ik probeerde mezelf op te peppen door te zeggen dat 5 km niet zover meer was, maar dat hielp niet echt - 5 km is een heel eind als het pijn doet :-D . Ook een hartslagmeter die hele stukken 199 aangeeft doet vermoeden dat je niet veel meer over hebt, als je maximale hartslag op 204 ligt.

Toch begon ik de pijn te vergeten toen ik in de buurt van de finish begon te komen. Als je weet dat het bijna voorbij is scheelt dat stukken.
Het voorlaatste rechte stuk zag ik Corinne van Noordenne rijden, met achter haar een jurywagen. In de laatste bocht reed die maar even rechtdoor om plaats te maken. Mijn voorrijauto volgde wel het parcours, maar kon Corinne niet inhalen. Omdat ik alles eruit aan het persen was die laatste kilometer maakte hij plaats door even een boerenerf op te schieten. Ik ging met ruim 53 km/u de streep over, mijn tijdrit zat erop. Even rustig uitgebold via het industrieterrein. De pijn bovenin m'n borst werd langzaam maar zeker minder.

Eenmaal terug bij de start m'n fiets tegen de bus geparkeerd en ik ben langs de weg gaan staan om te kijken naar de andere rijders. Ondertussen had ik via de speaker m'n eindtijd te horen gekregen; 27 minuten en 14 seconden. Daar was ik zeer tevreden mee. Ook al omdat ik wist dat ik alles gegeven had, maar ook omdat dat minimaal een dikke minuut minder was dan vorig jaar (dat heb ik thuis nog even nagekeken; in 2003 reed ik (onder vergelijkbare weersomstandigheden) 28:48)). Mijn hartslagmeter bevestigde dat: het eerste rondje gemiddeld 194, het tweede 197, en de maximale hartslag was 203.

Van Ymte Sijbrandij en Allert Jacobs op de tandem verwachtte ik het meeste concurrentie. Toen na hun doorkomst de eindtijd rondgeroepen werd ("ruim 27 minuten") was ik helemaal tevreden over mijn prestatie, dat ging niet veel schelen. Bij de prijsuitreiking bleek dat duo 7 seconden sneller te zijn geweest. De tijd die voor Hans Wessels omgeroepen werd, was wat verbazingwekkend; 24:30. Met alle respect voor Hans, maar dat zie ik hem ongestroomlijnd niet doen. Hij bleek uiteindelijk ruim 2,5 minuut langzamer te zijn geweest; een eindtijd van 29 minuten 53 seconden.
Een verschil van 7 seconden is klein, maar bij de dames was het nog kleiner. Corinne van Noordenne was Ellen van Vugt 2 seconden te snel af.

Na de prijsuitreiking hebben we nog even wat nagepraat op het terras, en vervolgens nog een duik genomen in het zwembad. Kort na de finish had ik daar absoluut geen behoefte aan (zou ook niet gezond zijn), maar nu was het heerlijk. Wel was de afkoeling tijdelijk, want de bus had de hele middag in de zon staan bakken...



Tot een volgende wedstrijd!?

Edgar Leijten