Het Baanrecord van de Droomvlucht

Afgelopen zondag was het weer zover; ik moest me weer bewijzen op een of ander afgelegen wielerparcours. Afgelegen was het, of het moest aan de niet kloppende routebeschrijving liggen. Maar toen we het eenmaal gevonden hadden.. Schitterend. Zelden op zo’n mooi gelegen, en zo strak aangelegd parcours gereden. Dit was een echt wielerparcours, gelegen in een groot stuk groen. Stralend weer, glad en breed parcours en voor de verandering eens met spannende bochten waar je níet voor hoefde te remmen. En er was natuurlijk een baanrecord van een ‘gewone’-fiets om te verbreken.. Zouden we daar overheen gaan?

“Dordtse Renners Club "De Mol" (DRC de Mol) beschikken in het recreatiegebied de Hollandsche Biesbosch in Dordrecht beschikken over een fantastische wieleraccommodatie. Een mooi clubhuis, een schitterend afgesloten parcours van 1704 meter, een jeugdparcours van 1 kilometer met een heuveltje en een veldrit/ATB parcours behoren tot deze accommodatie. Het parcours record staat op naam van Robert de Poel die in 1991 het record met staande start vestigde in 2.05.53 wat neerkomt op een gemiddelde snelheid van 48,9 kilometer per uur.”
[24-05-04 ]www.ligfiets.net]


Vanaf de startlijn liet je je een stuk naar beneden glijden waardoor je op snelheid kwam. Onder een fietsbruggetje door waar zo nu en dan toeschouwers op stonden te kijken. (Net voor het bruggetje kon je linksaf waarna je op de helling verder op de baan uitkwam). Na het bruggetje een flauwe brede bocht naar links, langs het zilte water wat je rook en proefde in de lucht, met af en toe een spattende druppel in je gezicht. Hier waren flink wat kleine takjes en bladeren op het parcours gewaaid die zo nu en dan opsprongen als je erover heen reed. Gelukkig waren de bochten schoongeveegd. Als je dit stuk met nog een flauwe S-bocht gehad had, kwam je bij wat ik in eerste instantie de verschrikking van de baan noemde, een korte klim van ongeveer 20 meter, waar je toch zeker 10 meter omhoog ging. Hierna slingerde het parcours zich naar het hoogte punt, een afdalende kombocht, die toch echt wat langer doorging dan je inschatte. Na 1704 meter (1.7km) kwam je weer uit bij de startlijn.

Nadat we de auto uitgepakt hadden en onze fietsen hadden geïnstalleerd naast een bankje vlakbij de startlijn en de tijdmeting kon ik warm gaan rijden. Ik kwam ik tot de conclusie dat dit baantje toch echt wel prachtig was.

Toen werd het tijd om op te gaan stellen voor de eerste wedstrijd van deze dag, de sprint met staande start. Vanaf de Finishlijn uit stilstand zo hard mogelijk een rondje knallen. Ik was er klaar voor.

Ik sloot me aan in de rij en langzaam schoof ik steeds verder naar voren tot ik bij de startlijn aankwam. Adrenaline begon te gieren.
Hand aan de grond en twee voeten in de pedalen geklikt.. Vijf.. Stond alles goed? Vier.. Jah, versnellingen goed. Drie.. Km teller aanzetten! Twee.. Zo, klaar. Eén.. Bonkbonkbonk.. GO! In een klap alle kracht naar dat rechter pedaal, en links, rechts, links.. Binnen no-time liet ik me van het heuveltje afvliegen.. 30.. 40.. 50.. 55, 56 , 57 km per uur.. G*dver.. Edgar (M5 Lowracer) rijdt hier straks vast 62! En de eerste bocht door.. Pff, 56 nog maar, ik moet hier veel harder kunnen. De eerste scherpe bochten. Aaah, die had ik beter aan kunnen snijden. Klimmetje! Oeeeh.. zwaaaaar! Net wat ik dacht. Had ik gisteren nu wel wijn moeten drinken bij het eten? Toch te weinig geslapen.. Boven! Nu weer volle kracht.. De finish was alweer in zicht. Doorbijten en puffen voor de laatste bocht. Oei, met 50 issie toch wel heel scherp.. Daar is de finish.. Pfffff, wat ging dat klote. Na een ronde uitrijden beetje beduusd van het parcours af. Ablaut en complimenten! Ik had als eerste het baanrecord verbroken en stond nu eerste in de sprint ronde. Maar er kwam nog een herkansing.. Tweede ronde. Ik was niet van plan nog eens te rijden, tenzij er iemand over mijn tijd heen ging. Ik was wel bang voor John en Allert op de tandem en Hans in zijn Quest omdat die beide qua fiets fors in het voordeel waren. Die angst bleek terecht. In de herkansing gingen ze allebei over mij heen en tevens door het baanrecord. In mijn tweede poging wist er nog een hele seconde af te halen, maar dat was vier tiende seconde te langzaam voor de tweede plaats en 2 seconden voor de eerste plaats. Helaas, maar een nette derde plaats voor mij en het baanrecord uit 1991 verbroken.

Lange tijd om daarvan te balen en genieten was er niet, want nadat ik wat gegeten en gedronken had moesten we alweer opstellen voor de volgende wedstrijd. 10 rondes over het korte gedeelte van het parcours. Dus voor de fietsbrug links en dan meteen vollenbak klimmen. Oef, dat beloofde wat, klimmen is niet mijn sterkste kant.

Iedereen stelde zich op bij de start, dit keer ging mijn hart flink tekeer. Hoe zou het lopen, dat klimmetje.. Iedereen knalde weg. Edgar en ik aan leiding. Een beetje voorzichtig de eerste bocht in, vinger aan de remmen en dan vol het hellinkje op. In de tweede ronde kwam Hayco over ons heen en nam kop over. Hij reed een gaatje, wat ons wel verbaasde. Ik bleef er veilig achter met het idee in de laatste ronden hem pas voorbij te duiken. Maar halverwege nam zijn snelheid voor het hellinkje af. Toen ik er voorbij ging zag ik dat er iets met zijn ketting was en ging er vandoor, samen met Edgar en de tandem die inmiddels achter ons zat. In de voorlaatste ronde wist de tandem ons achter hen te laten en gingen uiteindelijk als eerste over de finish. In de sprint met Edgar om de tweede plaats in de laatste bocht naar beneden sprong mijn voorwiel weg.. Drie keer voelde ik ‘m dribbelen om vervolgens weer superstrak door te rijden. Weer helaas en hollé.. Derde..


Tijd om even bij te komen was er haast niet, na het aanmaken voor mijn sportdrank tegen de hitte tijdens de uursrace moesten we alweer opstellen. Ach, Part of the Game. Rijden! Vol van start, bijna 60 naar de eerste bocht, samen met Edgar, John en Allert. Na een paar ronden kwam ook Ton Valk (Zelfbouw ZOX met tentstroomlijn) even kijken en besloot er tot onze verbazing vandoor te gaan. Binnen een ronde kwamen we hem weer tegen en hebben hem niet meer gezien. Daar hoefde we ons niet meer druk om te maken. Ook de oranje Quest van Hans Wessels die we hadden laten gaan, stond even later aan de kant. Weer een minder. Minuten uitrijden dus. We konden goed samen rijden. Kop over kop kwam ieder aan de beurt. Op de helft van de race schrok ik op uit mijn geconcentreerde blik op de afstand tussen mijn trappers en de punt van Edgar door een plotselinge rem-manoeuvre van de tandem. En het was nodig. Een paar onoplettende wandelaars liepen over het parcours met een loslopende hond. De hond dook weg voor de tandem, liep met een boog om Edgar heen en wilde terug bewegen naar zijn domme baas en kwam bijna onder mijn wielen. In het nauw gedreven lag hij plat op de grond en grauwde flink naar mij. Daarna verliep de race voorspoedig, totdat de tandem niet meer over wilde nemen. Ik ging naast Edgar rijden en zei dat ik dacht dat ze ons moe lieten rijden. Inderdaad. 500 meter verder gingen ze ervandoor. Met 58 km per uur sprinten Edgar en ik er achter aan, maar het mocht niet baten. Die waren we kwijt.. Nu ging het in de laatste rondes om Ed en mij. In de laatste ronden wilde Ed dat ik kop overnam, maar ik voelde mijn rechter bovenbeenspier tegen kramp aan trekken en hield in. Zo gingen we flink wat langzamer rijden tot ik weer banden achter mij hoorde. Ik riep naar Ed dat we weer bezoek hadden. Gelukkig was het een rijder die we al een paar keer gedubbeld hadden. In de laatste ronde besloot ik de kop te pakken en ervandoor te gaan. Ed pikte aan en zo trokken we richting eindstreep. In de klim nam hij over, en we naderden de laatste bocht. De bocht die niet kon tippen aan alle achtbanen in Nederland. Als je met 50 km per uur plat door die bocht naar beneden raasde, tussen de prachtig groene, zonovergoten struiken en grasbermen, ontbraken alleen de elfjes nog om het op de droomvlucht te laten lijken. Maar hoe ik ook mijn best deed in die laatste bocht..
Helaas en Hollé!.. Weer derde..

Naan Eldering