Deze fietstocht was zo bijzonder dat ik hier een uitgebreide verslag van heb gemaakt dat ik hier kwijt wil.
Ga effe zitten en neem er een bak koffie of thee bij het is een beetje lang geworden.

Beste lijsters

Mag ik beginnen met een algemene indruk om in stemmig te komen?
De prachtig gelegen en karakterestieke boerderij/dierenhotel van huize Vermeij was de poort naar een andere tijd.
Met 13 personen(!) vertrokken we. Om het ongeluk niet aan te trekken voegde Peter Haan zich bij ons in Zutphen bij ons. Zodat we 14 in getal door de nacht gingen.

Een memorabele nacht deze vollemaanstocht.
De volle maan liet zich aan het begin even schuchter zien achter hardnekkige bewolking.
Een stevige bui ging vooraf aan de tocht, maar verder werden we bespaard van ander ongerief.
Het wolkendek zorgde voor een pikdonkere nacht, versterkt door het soms hoge gesloten bladerdak van grote bomen.
Ondanks dat we zelf niet meer zagen dan een tunnel van licht van ons kompakt rijdende groepje fietsen voelde je de oude en historierijke omgeving om je heen.
In de nacht werden de andere zintuigen op scherp gezet door gebrek aan licht.
Reuk en gehoor gaven een ander beeld van de omgeving. Soms een beetje vervormt door het thema van de nacht. Dennis' soms sinistere verhalen en sage droegen daar zeker aan bij.
De geur van vochtige grond en bos, het ontbreken van verkeer en de indruk van de oude omgeving lieten je makkelijk verplaatsen in een andere romantische tijd.
Een zoetige wat weëen lucht verspreid door bloeiende maisvelden suggereerde bij mij zelfs de aanwezigheid van lijken.....Brrr!

(Ik heb sommige teksten maar even voor het gemak letterlijk van internet geplukt.)

Niet ver van Voorstonden, langs de weg van Brummen naar Zuthpen staat een markante oude eik, vlak bij een al meer dan een eeuw leeg staande boerderij, die men de Spookboerderij noemt. Over boerderij en eik wordt plaatselijk de volgende mythe vertelt: rond 1840 had de zoon van de hier wonende boer verkering met een meisje, wat door zijn ouders te min bevonden werd. Na een woede-uitbarsting van de vader over deze relatie heeft de zoon zich in januari 1841 verhangen aan de dikke eik. Sindsdien werd de boer achtervolgd door de geest van zijn zoon. De boer is ten slotte verhuisd en niemand durfde de boerderij te kopen, want het bleef er spoken. De tak wijst ook nu nog naar de boerderij, die nog steeds leeg staat. Men spreekt daarom ook van de Spookeik.
De dochter van Dennis komt er geregeld langs en noemt hem "Dikke Jaap"

Vervolgens gingen we door Zutphen parallel aan het Twentekanaal over Almen.
Bij een groot ijzeren hek met stenen pilaren vertel Dennis het verhaal van het hardnekkige spook.

Bron: http://www.mariannesweb.nl/sagen/spooksagen.htm
In de Ehze begon het een jaar of veertig geleden te kraken en te zuchten, 's Morgens bleken alle deuren open te staan, en geheimzinnige gedaanten in nevelige gewaden gingen een soort heksenkermis op de zolders organiseren. De toenmalige bewoners waren op deze nachtelijke visites allerminst gesteld. Maar het spook stoorde zich nergens aan. En wat men ook uitvond om het geheimzinnige wezen kwijt te raken, het bleef. Tenslotte besloot men het huis met de grond gelijk te maken. Het was nog allerminst bouwvallig, want nauwelijks vijftig jaar geleden had men kosten noch moeite gespaard om de Ehze in zijn vroegere luister te herstellen. De slopers deden hun werk grondig. In korte tijd was er niet meer over dan een kale plek binnen de grachten. Weer werd een nieuw Ehze gebouwd, maar het spook voelde zich hier evengoed thuis. Het herhaalde zijn nachtelijke bezoeken en tenslotte werd het zo hinderlijk dat men besloot het huis te verkopen. En sindsdien heeft het spook zich in Almen koest gehouden. 'Maar', vertelde ons een oude knecht die het hele geval van dichtbij had meegemaakt, 'de eigenaar ging verhuizen, en in zijn nieuwe woning spookte het ook. Hij ging nog eens verhuizen, en ook daar spookte het. Alleen het echtpaar zelf hoorde het, en niemand anders. Het was geen spook. Het was hun geweten.'

De sfeer was gezet. De stilte en absolute zwartheid van de nacht. Het tijdstip. Dit verhaal.
We blijven maar dicht bij elkaar....

Bron: http://www.wildenborch.nl/historie.php
De Wildenborg is gelegen in moerassig gebied en heefteen roerig verleden.
De bewoners waren bepaald geen brave lieden. Bloedige taferelen speelde zich hier af.
Toch zijn dat meer feiten dan dat er sagen of spookverhalen van bekend zijn.
Wel bekend is dat het geslacht Staring hier heeft gewoont. De achterhoekse dichter kom je overal tegen. Dennis zou later van hem nog een gedicht helemaal voordragen.
Op deze plek vertelde hij het verhaal van de Witte wieven.
In vele streek legendes komen ze voor in allerlij vormen. Misschien ook daarom stellen wij ons een spook voor als een onrustig zwevend wit laken in de donkere nacht.

Ze zitten in een heuvel vlakbij de Wildenborg, volgens het verhaal, en vieren feest tot 12 uur s nachts.
Een meisje bracht ze een bezoek en werd uitgenodigd mee te feestvieren. Aan het eind mocht ze een geschenk uitzoeken. Ze koos voor een mooie kandelaar.
Bij thuiskomst zag haar jaloerse en hebberige schoonmoeder dit. Dat zo'n mooie kandelaar wilde ze ook wel bezitten. Ze besloot bezocht de heuvel met de witte wieven ook te bezoeken. Vierde feest een wilde als geschenk alle kandelaren meenemen. Ze was zo hebberig bezig met graaien en verzamelen dat het ongemerkt 12 uur werd en de poort tot de heuvel dicht ging.
Zeven jaar zat zij in in de heuvel opgesloten. Haar echtgenoot trouwde in die tijd een andere vrouw en dat maakte haar woedenden zodat ze sinds die tijd tijd daar bleef spoken als een van de witte wieven.

Stil stonden we allemaal te luisteren daar rond Dennis die daar rustig zat te vertellen.
Hij bescheen zichzelf af en toe met zijn lamp. Naast ons een groen van de eendekroos poeltje.
Stil liepen we weer terug naar onze fietsen die we een eindje verderop langs de weg hadden achtergelaten. Een lampje dat was blijven branden wees ons de weg.
Verder slechts geknisper van de steentjes op de ons pad.

We vervolgde onze weg richting Vorden. Al vanuit de verte zagen hoge, bontverlichte toestelen van de kermis. Op dit tijdstip van de nacht?
Met wat fantasie zag je daarin oplichten gedrochten in de nacht.
De kermis en andere festiviteiten in Vorden blokkeerde onze weg zodat we een andere route moesten zoeken.
Dat ging niet geheel goed, maar maakte niks uit.
Op mijn GPS vormde zich langzaam een kruimelspoor in de vorm van een galgenstrop....

Hackfort
Bron:http://www.natuurmonumenten.nl/natmm-internet/natuurgebieden/gelderland/~hackfort.htm
Een mooi verhaal was van de adelijke landheer die andere plannen met zijn leven had.
Hij maakt eerst omzwervingen als muzikant. Op zeker moment ontmoette hij in Parijs een ander muzikant die echter blind was. Zijn kunsten waren er niet minder om.
Samen gingen zij lange tijd door het leven.
Op een gegeven moment gingen hun wegen uit elkaar en aanvaarde de muzikale landheer zijn plicht alsnog op het landgoed Hackfort.
Echter de wegen van de twee muze kruiste elkaar weer. Ditmaal nam de blinde zijn intrek op het kasteel. Er werd voor hem een toren gebouwd zonder vensters. Hij had die immers niet nodig.
Voor de verandering een happy end.
Dit landgoed werd verder hoofdzakelijk onder de aandacht gebracht door Dennis om zijn ecologische producten en fraaie gebied.

Verder ging de rit. Helaas was het stikke donker. Bij daglicht moet het uitzicht geweldig zijn op de dijk langs de IJssel die we reden. Er stonden immers niet voor niks vele banken.
Hier kwamen we aan bij het laatste deel van de tocht in de prachtige oude stad Zutphen.
We hielden halt bij een kerk met een bijzondere aanbouw.

ZUTPHEN DE DUIVEL IN DE LIBRIJE

De Librije was een openbare leeszaal die werd opgericht door twee kerkmeesters, Conrad Slindewater en Herman Berner. Uit archiefstukken blijkt dat een belangrijke doelstelling van de Librije was, de mensen voor het "ware" geloof te behouden door hen "goede" boeken te laten lezen. Conrad Slindewater, meende dat mensen door het lezen van de juiste boeken wel van hun dwalingen werden genezen en op het rechte pad zouden blijven.

Onder de bezoekers moet zich Jaromir hebben bevonden. De jonge monnik bezocht de Librije en werd er een nacht opgesloten. Volgens een dichterlijke vrijheid door toedoen van de duivel in de gedaante van een hond. De hellegeest wilde Jaromir straffen toen die een kippenboutje oppeuzelde. Wie dat niet gelooft, moet maar eens goed naar de pootafdruk van een hond in een plavuis van de bibliotheek kijken. Honden komen toch niet in zo'n gebouw, duivels wel, die kunnen door muren en deuren heen hun slachtoffer benaderen.
Bron: gedicht van de dichter Staring

Dit is de samenvatting, Dennis las heel moedig daar in de nacht met een stel maffe fietsers om zich heen geschaart het volledige versie. In oud nederlands geschreven. Zowaar een hele opgaaf. Slechts Paulus gaf een bescheide applaus namens ons allen, vanwegen het niet verstoren van de nachtrust van omwondende.
Dit applaus mag symbolisch zijn voor de hele tocht en alle moeite die Dennis zich heeft getroost voor de tocht.
Dank,Dennis, Heel Veel Dank met hoofdletters!

Hierna viel het groep je langzaam uiteen.
Ieder vervolgde zijn we eigen weg onder het toeziend oog van de inmiddels tevoorschijn gekomen volle maan. Het kon zijn goedkeuring wegdragen wat wij deze nacht gedaan hadden.
Een echte volle maansnacht.
Elke deelnemer een bijzondere ervaring rijker.

Theo van Goor