Tijdrijden op Texel

Een weekeindje naar het NK tijdrijden op Texel.

Volop zon tijdens dit weekend en voor zeekust-begrippen weinig wind. Vrijdag heb ik de 175 km naar Texel geQuest met kampeerspullen en tijdritversnellende spullen achterin. Via de Friese steden ging het vlot over prima wegen en fietspaden, maar de drempels zijn er van het allerergste soort, meer een soort van lanceerplateaus die je maar het beste zo schuin mogelijk kunt oprijden. Zelfs in fietspaden vind men het nodig drempels aan te leggen!

De boerin waar we gezamenlijk zouden kamperen was wat wantrouwig tegenover iemand die nota bene uit Nooitgedacht komt met een hangmat om in te overnachten!? Ze vermoedde bij de poot genomen te worden en om complicaties te vermijden heb ik de hangmat maar thuisgelaten en de bivakzak meegenomen. Daar zou ik nog spijt van krijgen. Vooral de tweede nacht na de race deed ik niets als woelen om een gemakkelijke houding te vinden. Zelfs op de buik kon ik niet in slaap komen en in arren moede ben ik dan maar opgestaan voor zonsopgang en hanegekraai. Met een ondraaglijke pijn in mijn gefolterde rug uit mijn vochtige behuizing kruipend, heb ik gezworen om nooit meer vooraf te vertellen dat ik met een hangmat kom. De boerin had me bij hoog en heilig verzekerd dat er geen mogelijkheid was om mijn slaaptempel op te hangen. En wat was het eerste dat ik zag toen ik het boerenerf opdraaide? Precies: de boerin die zich verhief uit haar comfy hangmat om me te begroeten. Nou ja!

Het grootste deel van de liggende deelnemers had deze camping uitgekozen en het was heel gezellig met de familie van der Schoot (Guus met de probeerQuest), Walter Hoogerbeets en Aalke Lida de Jong, mede-Huneligger en de jongste deelnemer met een eigen Quest Eelke Halbertsma en de favoriet voor de eindzege: Marcel van Eijk.
Het zou echter anders lopen, want zaterdagochtend bleek Allert zijn Quest gepakt te hebben om ons te beconcurreren. Eigenlijk had hij naar Keulen gewild met John Poot op de tandem, maar dat kon niet doorgaan. Het is wat. Allert heeft zich even 100 km ingereden, repareert vlak voor de start nog even een pedaal, wint de wedstrijd en fietst na de huldiging weer door naar huis. Tssss.
Mijn start was na Allert en vóór Marcel. Door het keren op de dijk had je een beetje weet van je positie in de wedstrijd en hoewel de snelheid waarmee Allert me tegemoet kwam wel erg hoog lag, bleek ik nog niet zo heel veel tijd verspeeld te hebben. Ik had het eerste deel dan ook maar gegokt dat ik het vol kon houden en zo snel mogelijk gereden. Na het keerpunt moesten we echter nog een rondje door de polder draaien. Bij dit keerpunt bleek overigens de onschatbare waarde van voorkennis: Eelke, Marcel en ik hadden de ons onbekende route voorgereden. Zo wisten we precies wat we konden verwachten onderweg. Vooral dat keerpunt hebben we wel 7 keer gerond op verschillende manieren. Dat was maar goed ook, want de organisatie had het op 't laatste moment op z'n krapst gemaakt. Ik wist echter dat het net kon als ik tot het laatste paaltje doorreed en dan het stuur omgooide. Het schuim/lexan koepeltje heb ik maar niet gemonteerd. Het is sneller, maar met fietsers, automobilisten en veel bochten in het parcours toch wat te gevaarlijk in mijn ogen.
Het asfalt was in de polder duidelijk minder van kwaliteit en er waren veel bochten te nemen, die de snelheid helemaal eruit haalden. Man, wat was dat optrekken na die bochten zwaar. Ik was blij dat ik de dijk weer op kon draaien om een lange eindspurt in te zetten. Een beetje erg lange sprint, want ik moest mezelf met een blik op de km. teller die de 50 niet meer wilde bereiken, herhaaldelijk oppeppen om niet in te zakken. "Kom op, het is niet ver meer. De pijn gaat wel weer over en uitpuffen kan later wel". Bij het uitrijden door Oudeschild heb ik eerst maar eens de afgeplakte voetengaten weer opengemaakt en de bidon over me heen gegoten.
Terug bij de de finishlijn kwam Eelke me quasi- verontwaardigd tegemoet met de woorden "jij hufter". Bleek dat ie vooral een beetje kwaad op zichzelf was, omdat ie bij de start vergeten had de helm op te zetten! Hij had moeten stoppen om deze alsnog op te zetten (hij lag wel in de stroomlijn gelukkig) en daardoor natuurlijk kostbare tijd verspeeld. Gelukkig werd hij niet gedwiskwalificeerd. Nu lag ik dus tweede in de race na Allert. Nou, dat viel me niet tegen, ik had enkel Marcel nog te duchten. Die bleek inderdaad te sterk, maar mooi dat ik wel een bronzen plak mocht meenemen. Eelke krijgt nog kansen zat met dat jonge lijf dat nog sneller zal worden. Als ie z'n hoofd ook nog gebruikt om een helm erop te planten zit ie helemaal goed ; )

De volgende morgen hebben we met 6 Quests' en een lowracer (de andere van der Schoot-zoon) de oversteek naar het vaste land gemaakt en nog een eind met elkaar opgereden. Eigenlijk had ik goede benen, maar toch had ik moeite met het tempo. Even luisteren met het oor buitenboord en inderdaad: de Big Apple liep aan tegen de wielkast. Bij een openstaande brug heb ik nog even snel de lading herschikt, maar het wiel liep verdorie nog steeds aan. Bij het punt waar onze wegen zich scheidden bleek dat geheel tegen de verwachting in de wielkast tevéél naar de aandrijfkant gedrukt was (waar normaal gesproken ook de minste ruimte is). Ik had overgecompenseerd!
Nou, dat fietste weer heel wat lichter, maar toch was ik niet van plan om aan het begin van de Afsluitdijk met volle bepakking een even snelle wielrenner in te halen hoor. Eelke kon zich echter niet bedwingen en met een flinke wind in de neus trokken we door naar 40. Het inhalen vond Eelke voldoende, maar ik vind dat je na A, ook B moet zeggen. De man was al gauw een stipje in onze spiegel. Te vroeg gingen we terug naar een rustiger tempo, hij had ons nog steeds in het vizier en kwam hardnekkig weer dichterbij. Ik wendde me tot een bezwete Eelke: "heb jij nog puf over?". Die had er ook wel schik in en dus stoomden we weer door naar 40. Hier krijg ik nog spijt van, dacht ik nog. De wielrenner haakte in ieder geval defintief af en zelfs bij de open brug aan de Friese kant, waar we hem eigenlijk toch wel een beetje verwachtten, daagde hij niet meer op. Eelke's vader wist het mooi te verwoorden: "die man heeft zich vanmorgen top gevoeld en tegen zijn vrouw gezegd dat ie vandaag zijn record over de Afsluitdijk heen en terug zou breken. Nu hebben jullie hem voorgoed gebroken, zijn lichte fietsje met het mooie dichte achterwiel ligt nu ergens op de dijk weg te rotten en hij is wankelend op z'n ongemakkelijke raceschoenen huiswaarts gelopen". En ik had nog wel de duim tegen hem opgestoken dat ie zo snel tegen de wind in kon rijden....

In Marum bij Eelke's ouders werden we onthaald op een heerlijke maaltijd en het was zo gezellig dat ik tot mijn schrik bemerkte dat het al donker begon te worden. Ik heb dus maar een wat langere route genomen die grotendeels goed aangegeven en verlicht is. Dichter bij huis nam ik nog een binnendoorweggetje, maar prompt reed ik lek. In het pikste donker heb ik de binnenband verwisseld. Nog even goed tellen, heb ik echt drie lekke banden rechtsvoor gehad vanaf Texel? Eén keer zelfs al bij het oppompen, poeffffff. Toch was er geen duidelijke oorzaak aan te wijzen in de velg of buitenband. Kennelijk heeft het pechduiveltje met me meegelift, maar gelukkig kon niets mijn goede humeur nog bederven. Derde in het NK tijdrijden in het eerste seizoen dat ik serieus train, fantastisch toch!
Eenmaal thuis had ik alweer honger en heb dus om half elf nog een een paar borden macaroni naar binnen gewerkt. Moe maar voldaan, zoals dat heet, zocht ik mijn bed op, die heerlijk zacht was. Zeker na het laagbijdegrondse kampeerleed op Texel.

Harry Lieben.