Ja, het was weer bijzonder leuk. Zowel voor velomobielen als lowracers een fijne baan.

In de tijdrit over een ronde bleek maar weer hoe belangrijk het is om tot op de laatste meter door te blijven trappen. Het verschil dat ik had met de nummers 5, 6 en 7 was erg klein.

In het criterium was het voor mij duidelijk hoe ik zou moeten rijden. Ymte en Eduard zou ik niet bij kunnen houden. Guus was weer eens degene waar ik de strijd mee aan zou moeten binden, maar ik mocht ook de lowracers niet vergeten. Als de sterksten onder hen goed samenwerken kun je achter hen een beetje klem komen te zitten. In de bochten gaan zij harder en de rechte einden zouden wellicht niet lang genoeg zijn om in elkaars zog rijdende lowracers weer bij te halen en voorbij te steken voor de volgende bocht. Het ging al net als ik dacht, Guus ging er enorm snel vandoor achter Eduard en Ymte aan. Ik ging voor mijn doen snel van start, maar ik kwam een beetje tussen de lowracers. Ik heb daarom de longen uit mijn lijf gereden om in de tweede ronde bij Guus aan te sluiten en de lowracers af te schudden. Gert-Jan Wijers moest idd. lossen en Hans Wessels zat er na een druk weekeinde helemaal door maar Niels van der Wal bleef maar hardnekkig kleven. Samen met Guus reden we verder, maar ik zat nog niet helemaal lekker achter Guus en Niels. Ik rij liever mijn eigen tempo in de bochten en besloot daarom op kop te gaan rijden. Op het rechte eind daarom even alles uit de kast gereden en het lukte om voor de start-finish de kop van Guus over te nemen.

De "chicane" die daarop direct volgt is telkens weer bijzonder spannend. Een keer presteerde ik het zelfs om met een wieltje boven de berm te zweven, brrr, niet voor herhaling vatbaar. Direct daarna is er een ruimere bocht de andere kant op waar je geleidelijk aan helemaal naar de buitenbocht gaat om zoveel mogelijk de snelheid vast te houden. Halverwege de bocht moet je dan in een hoge versnelling weer beginnen mee te trappen. Doordat je al trappende je gewicht verplaatst, gaat een wiel afwisselend zweven en weer neer komen, donk, donk, donk. Omdat juist in die bocht de wind onder de velomobiel kan komen is het al met al een kwestie van geconcentreerd de kantjes eraf rijden. Snellere rijders als Ymte en Eduard komen volgens mij niets sneller door deze bochten, al zijn er wel verschillen door de konfiguratie van hun Quest. Ymte reed zonder kapje, waardoor hij meer kon tegenhangen in de bochten. Eduard vertrouwde op zijn eigenbouw stroomlijnkap en reed daarmee hard op de rechte einden, maar niet voldoende om Ymte echt het vuur aan de schenen te kunnen leggen.

De lowracers hebben zo hun eigen problemen, ze kunnen weliswaar gewoon doortrappen in de meeste bochten, maar moeten hard ploeteren tegen de wind in. Voor hen is het samenwerken dus van belang, maar de lowracers werden juist behoorlijk uit elkaar geslagen in heel kleine groepjes.

Maar terug naar m'n verhaal. Niels moest hard werken, maar wist in mijn wiel te blijven. Ik hield het tempo zo hoog als ik kon, de bochten zo hard als ik durfde doorscheurend en het bleek dat Guus behoorlijk last had van Niels, die in begin van elke bocht rustig aan deed, omdat hij aan het eind ervan me toch wel weer direct op de hakken zat. Guus zag zich daardoor gedwongen na elke bocht het gat dicht te rijden en dat gaat in de benen zitten. In de 5e ronde moest hij dan ook lossen. In de 6e ronde begon ik ook danig te voelen dat ik in het begin zo tekeer was gegaan en mijn tempo zakte wat in. Niels ging daarop alleen verder, petje af voor het enorme tempo dat hij in zijn eentje wist vol te houden. De laatste 4 ronden hoefde ik enkel nog in de gaten te houden dat Guus niet weer dichter bij kwam. In de laatste ronde kwam er nog een uitdaging bij, want Ymte dreigde me te lappen. Hij was echter al te dichtbij om dat met een tempoverhoging nog te keren en zo kwam voor mij de race een ronde eerder tot een eind dan ik verwacht had