Afsluitdijkrace

Ik heb genoten van deze vooral gezellige race. Langs het hele parcours waren er voldoende vrijwilligers te vinden die het mogelijk maakten om veilig een hier en daar verdwaalde weg over te steken en de toeschouwers op de parkeerplaats(en) onderweg die de steppers en fietsers toejuichden of die met open mond verbaasd stonden te kijken waren een welkome afwisseling op het schitterende zicht op de Zuiderzee ...

Nu ging het mij niet om het wedstrijdresultaat maar meer om de gezelligheid en de mogelijkheid eens de dijk over te crossen met een Quest. Met dank trouwens aan Hayco die zijn blauwe 'Kwets' geheel belangenloos beschikbaar stelde.
Zo heb ik zelf eens kunnen ervaren wat de voor- en nadelen van een Quest zijn.

Na-delen??? Jazeker! Aangezien er in de Quest voldoende bergruimte aanwezig is was ik al snel door mijn reisgenoten aangewezen om de jasjes en tasjes mee naar Friesland te nemen :-)
Dat hebben ze geweten, als eerste gesloten ligfiets gestart en zo ongeveer als laatste aan de overkant betekende wachten op het winddichte jasje en de broodnodige versnaperingen. Maar ja, zeg nu eerlijk - een stepper die al na 10 km met zijn step aan de hand over de dijk loopt laat je toch niet nog 28km lopen. Dus uitstappen en even helpen met het plakken van de band om later zelf het idee te krijgen met een lekke band rond te rijden. Bij controle wordt ik voorbij geroetst (door Guus Vinkesteijn) met de kreet "Alweer ...". Maar afgezien van het feit dat de fiets een continu "bonk bonk bonk" geluid maakt (bobbel op de band?) kan ik niets vinden en stap weer op (ehh.. in) en rij alweer snel naast Cor: "Niets aan de hand".
Mijn oor vangt een kreet op (nee, geen zeemeeuw) en mijn oog ziet in de spiegel Guus zwaaien; dus toch maar weer even gestopt: "Er zit iets geks aan je achterband". Dat gekke was dus de schutfolie die nog aan het stelvio logo hing ...

Vlak voor Zurich vormt zich, bij het zien van de benzinepomp, in mijn hoofd zich het bekende beeld van een mannetje wat wijdbeens met de armen iets van zich af stil staat. Voor mij is dit het internationale teken voor ligfietsers om iets aan mijn territoriumdrift te doen.

Iets verder staat een behulpzame vrijwilliger met rode vlag mij het fietspad op te gebaren en even later wordt ik door zijn even behulpzame collega de weg over geloodsd om even later de finish te passeren.
Als eerste gestart en als laatste (gesloten fiets) gefinished en ik heb dus geen tijdwaarneming nodig om te weten dat ik laatste ben.

Maar heb ik het nu minder leuk gehad dan die 9 gesloten en 10 ongestroomlijnde ligfietsen die sneller hebben gereden dan ik? Onderweg heb ik in ieder geval genoten van de omgeving, één of twee keer heb ik me wel afgevraagd waarom ik niet op een van de zeilboten zat inplaats van te zweten in een Quest, ik heb de eeuwige dankbaarheid van de stepper met lekke band en ik hoop dat mijn vriendelijke(?) blik en dankwoord aan de vele vrijwilligers onderweg ervoor zorgen dat ook zij op een leuke dag terugkijken.
Wat mij betreft een dag die zeker voor herhaling vatbaar is!

Dank aan de vele ligfietsers, handbikers en steppers die mee hebben gadaan. Dank ook aan de organisatie en vrijwilligers zonder wie dit evenement nooit plaats zou kunnen vinden, de NVHPV die de uitnodiging heeft aangenomen en het evenement aan haar agenda heeft toegevoegd en ook dank aan het publiek die de parkeerplaatsen langs de route sierden.
Bewondering ook voor de 2 Trikkes (die slingersteps) die al slingerend meer dan 38km hebben afgelegd.