Spezi is naast de belangrijkste beurs voor speciale fietsen voor mij ook meestal de eerste grote toer van het seizoen. Het is ongeveer 650 km fietsen vanaf Groningen, deels door Ruhrgebied langs de Rijn en vanaf Bingen de heuvels van het wijngebied richting Germersheim. Op het werk ben ik op woensdag nog nodig, dus ik fiets pas op donderdag en hoop de reis in twee dagen te kunnen doen in plaats van de gebruikelijke drie.

Ik heb de wekker gezet op vier uur, maar als die af gaat heb ik een forse hoofdpijn. Ik voel aan mijn nekspieren en pezen aan de schedelbasis en die zijn behoorlijk verkrampt. Dat bouwt zich gewoonlijk op over langere tijd, maar ik heb het niet gemerkt. Hier is eerst wat therapie nodig, dus ik zet mijn vingers aan het werk en druk flink op de pijnlijke en keiharde bundels net onder de schedelbasis. Waar een cursus klassieke massage al niet goed voor is. Na een kwartier flink kneden wordt het eindelijk een beetje soepeler maar de hoofdpijn is natuurlijk niet zomaar verdwenen. Ik besluit om nog maar wat te gaan slapen en dan maar de eerste dag van Spezi missen. Als ik om negen uur weer wakker wordt gaat het al heel wat beter en na een degelijk ontbijt zet ik de Quest in beweging. Met volle bepakking duurt het duidelijk langer dan normaal om op snelheid te komen, maar met de wind in de rug en droog en zonnig weer kom ik goed vooruit en zelfs even ver als vorig jaar: Moers. Tijdens brevets heb ik goede ervaringen gemaakt met Bett&Bike hostels en ook deze keer heb ik geen klagen.

De volgende morgen is ook het laatste spoortje hoofdpijn verdwenen maar de vele stoplichten zijn wel irritant. Deze dag al in Germersheim aankomen, betekent nog 450 km en het schiet hier minder goed op. Dus hak ik de afstand doormidden en dan kom ik net als vorig jaar uit bij de camping in Oberwesel, direct langs de Rijn uit, waar Mango-rijder Thomas staat. Daar mag ik overnachten in de voortent. Thomas gaat zelf met de auto de volgende dag en houd me voor dat het weer erg slecht wordt. Ik bekijk de buienradar en ja, ik zie veel buien in de directe toekomst maar de temperatuur is nog niet erg laag dus verwacht ik geen sneeuw of hagel. Hoe verleidelijk ook, ik sla Thomas' aanbod om mee te rijden in de auto af.

Deze zaterdag regent het vrijwel constant en het is zodanig fris dat ik nu toch wel een shirt aan doe en de motorcol om de hals. Vanaf Bingen kies ik niet de meest directe route maar de route die Thomas me geadviseerd heeft, langs de Selz rivier van Ingelsheim naar Nieder-Olm. Dat scheelt een steile klim met een erg lang stuk van rond de 10 % helling. Om 15.30 uur kom ik aan op de camping en het is nu eindelijk weer droog. Ik wordt begroet door Miles Kingsbury, mede ROAMie en inspirator van de vierwielmanie bij velomobielen.
Als ik m'n tent wil opzetten kan ik mijn tentstokken niet vinden. Vreemd, ik weet zeker dat ik ze thuis in handen heb gehad. Nu ja, ik zal ze wel vergeten hebben mee te nemen. Met zoveel mede Spezi-gangers maak ik me geen zorgen dat ik onder de blote hemel moet slapen. Miles wil nog de laatste uren van de eerste beursdag meemaken en ik ga mee in de huurauto. Veel tijd is er niet meer en het is vooral aanvankelijk een kwestie van begroeten van oude bekenden. Verder dan 50 m in hal 1 kom ik dan ook niet en dan is het al tijd om richting de pizzeria te gaan waar de ROAM- en GBSR-reünie wordt gehouden. De opkomst is goed en zelfs Larry Varney en David Egglestone zijn uit de VS gekomen. Maar er zijn nog meer mensen uit de VS aanwezig, namelijk de zgn. "Laidback Bike Report" die middels YouTube uitzendingen verslag doet van alles wat met ligfietsen gerelateerd is en het SPEZI-evenement hoort daar ook bij. Overigens is er ook een Duitse ligfiets blogger betrokken bij de "LBR". Een Pan-Atlantisch ligfiets verdrag zeg maar.
Lee Wakefield (van LBR, red.) zit tegenover me en ik weet dat hij op dezelfde camping staat als ik. Na kort overleg heb ik een slaapplek in zijn vrij ruime tent zeker gesteld.
Het grote nieuws van captain Josef Janning is de planning van een "Tour de France". Met onze velomobielen in drie weken 4.000 km door het uitdagende terrein van Frankrijk. Als ik daar even over na denk dan is het toch wel even slikken, want dat is 200 km gemiddeld per dag, zonder rustdagen en veel hoogtemeters en daarmee beduidend zwaarder dan GBSR en zelfs ROAM. Dit is zeker geen rit voor beginnelingen!

Op de zondag ga ik met de Britse delegatie fietsend naar Germersheim met als eerste doel Kaffee en Brötchen bij de bakkerij in Lingenfeld. Nog voor ik de uitrit uit ben, is mijn rechterband leeg. Na het wisselen van de binnenband knalt de band. De wang is doorgesleten! Ik wil de anderen niet ophouden en met de verzekering dat ik voldoende middelen hen om weer vlot te komen stuur ik de Britten naar de bakkerij. Als ik aankom bij de bakkerij zijn ze alweer vertrokken en geniet ik alleen van koffie en belegde broodjes. Het aanvankelijk zonnige weer houdt niet aan. Hagelsteentjes en kersenbloesems waaien achter me aan als ik naar de beurs fiets.

Net als gisteravond spreek ik, na een paar stappen in hal 1, al een groot aantal bekenden. Räderwerk Hannover, ofwel de Milan-stand, wordt gedomineerd door microfoons en camera's van de Laidback Bike Report. Larry Varney en Gary Solomon houden een verhaal vanuit de Milan 4.2. Vorig jaar was deze tweezitter op basis van de Milan GT maar dan breder en langer, ook al aanwezig, maar nu zit er ook verf op. De passagier krijgt geen pedalen, het idee is meer dat een e-motor ondersteuning geeft om het hogere gewicht te compenseren.
Op het podium spreek ik Patrick Hagemann van Velomo die een nog lichtere trike dan vorig jaar heeft die zelfs onder de 10 kg blijft. Dat kan nog flink lichter zegt hij. Zullen we ongetwijfeld zien als ie aan de weegschaal hangt. De vierwielige transportligger (of moet ik zeggen transportligquad?) heeft aandrijving op het linker achterwiel. Je kunt gemakkelijk een aantal kratten stapelen tussen de achterwielen. Bij navraag bij Steffen (medefirmant bij Velomo) blijkt het de bedoeling dat het andere achterwiel een e-motor krijgt, hetgeen de stuurreacties zou moeten beperken of elimineren. De lichte stalen racefiets die Patrick op social media voorstelde blijkt een privé project. Concurreren met de gevestigde carbon racefietsorde is wel een erg grote uitdaging voor dit nog kleine bedrijf.

Ik bekijk de Spezi vooral vanuit mijn interesse voor ligfietsen en velomobielen, maar het is overduidelijk dat de thema's van deze Spezi vooral de Fatbike en de e-bike/trike zijn. De enorme banden zijn niet over het hoofd te zien en de e-bikes hebben hun eigen proefrijbaan. Nu vermoed ik dat de fatbike/trike een tijdelijk fenomeen is voor de hipsters, maar de e-bike/trike is "here to stay" en die trend dringt ook door tot de ligfiets en velomobiel. De veelgehoorde verzuchting dat je met een velomobiel toch al snel sneller gaat dan die 25 km/uur mag dan enig hout snijden in Nederland, zodra je een heuveltje op moet ziet het er toch wel anders uit voor de meeste mensen. Er zijn nog wel issues met e-ondersteuning maar de standaard elektromotor-in-wiel krijgt rap uitbreiding met de middenmotoren, een Solex-achtig motortje, een aandrijving met twee kleine motoren op de velg als een soort van omgedraaide dynamo's en degene die ik persoonlijk het meest interessant vind: de Bimoz. De Bimoz is een middenmotor maar dan eentje zonder de nadelen van een middenmotor zoals een duidelijk hoorbare vertragingsbak en een grotere afstand tussen de pedalen (erg onhandig in de besloten ruimte van een velomobiel). Je versnellingensysteem kan blijven zoals die is. De Bimoz blijkt echter niet vertegenwoordigt op de Spezi, dus nog geen kans om in het echt te zien.

Verderop zie ik de Hase trike met een lineaire kettingspanner. Interessant, want ik knutsel zelf nog weleens met alternatieve kettingspanners. Het is schoon, neemt weinig ruimte en heeft een enorm bereik, maar achteruit trappen gaat slecht doordat de kettingbuizen dan zijwaarts willen en de ketting er zwaar tegenaan loopt. De Hase trike is ook vouwbaar zoals gedemonstreerd wordt.

Velomobilize uit Oostenrijk laat in de stand van Räderwerk een hele lichte en compacte veerpoot zien die bij Quest, Milan, WAW, Mango, enzovoorts gebruikt kan worden. Deze is van staal i.p.v. aluminium en dunwandig. De trommelrem is een flink gemodificeerde standaard trommelrem. Ik heb op mijn Milan GT een prototype van deze veerpoot en heb gemerkt dat de remkracht bijzonder goed is. De draaicirkel is door de compacte bouw duidelijk kleiner. Bij Milan en Quest en uiteraard de Quattrovelo met hun dichte wielkasten een voordeel.

De stand van Gingko in hal 2 had ook een aantal leuke modificaties voor met name velomobielen. Waar het koelingsprobleem voor Alpenbedwingers door Velomobilize bedwongen wordt door direct water in de trommelrem te spuiten, bedacht Lutz Sohnchen hoe het koeloppervlak maximaal vergroot kon worden. Het laat zich het beste omschrijven met een omgekeerd radiatorsysteem. Koelribben dwars op de rijrichting voeren de warmte direct af waar ze ontstaat. Dat zou zo effectief zijn dat men zelfs van de 90 mm trommelrem terug zou kunnen naar de 70 mm trommelrem (en zodoende het meergewicht van de koelribben meer dan teniet doen). Maar Gingko (de oude naam Ginkgo is gewijzigd naar Gingko) had nog meer interessant nieuws: een tubeless velg van Alienation in de ETRTO 406 maat. Dit is van belang omdat o.a. Schwalbe tegenwoordig veel 406 banden geschikt maakt voor tubeless, maar tubeless velgen waren er tot dusver niet in 406. Ik heb zelf gemerkt dat een tubeless velg toch echt noodzakelijk is om probleemloos zonder binnenband te kunnen fietsen. Mijn Furious Fred 55-559 op een NoTubes Crest tubeless velg werkt prima bij mijn intensieve gebruik, maar een Shredda op een standaard Gingko velg is, op zijn zachtst gezegd, problematisch.

In hal 2 stond verder de Sunglider velomobiel (nee, geen Sunrider). Een bijzonder concept, want er was in het geheel geen fysieke overbrenging maar een mix van zonnecollectoren en elektrische energie die opgewekt werd middels een met trappers aangedreven generator. Ik zou niet weten hoe ik met een stalen gezicht zoiets aan zou moeten prijzen, maar de standhouder had er geen problemen mee de voordelen uit de doeken te doen. En voordelen zijn er zeker, maar een generator betekent slechts ca. 30 % efficiëntie, dus moet je hopen op heel veel zon. Waarschijnlijk wordt het toch regelmatig opladen van de accu om nog een leuke actieradius te houden.

Hal 3 had wat mij betreft zoals gewoonlijk de minst interessante verzameling. De enorme trike van vorig jaar zonder kettingen maar cardanoverbrenging naar de voorwielen zag er nu heel wat gepolijster uit. Technisch knap, maar praktische waarde, nee. Buiten stond een vierwielige enorme quad van hout die, hoewel even onpraktisch, wel mijn sympathie had. Het zag eruit alsof het zo te water kon worden gelaten, maar bij wat nadere inspectie leek het toch echt voor de vaste weg bedoeld. De crash protectie is bijzonder goed met de dubbele wanden. Het is weliswaar geen hightech maar wel mooi uitgevoerd.

Op het buitenterrein sprongen de Quattrovelo van Velomobiel.nl en de Mulsanne van Cycles JV het meest in het oog. Ik heb veel lelijke foto's gezien die de belijning van de Mulsanne zodanig benadrukten dat het er doorgezakt uitzag. De geheel zwarte Mulsanne zag er meteen heel wat aardiger uit. Cycles JV in Le Mans is verhuisd naar een nieuwe locatie en maakt de Mulsanne in eigen beheer. Als ik me niet heel erg vergis is de Mulsanne van oorsprong een 3D-ontwerp van Christophe Sarrazin, beter bekend als "Pixelman".
De Quattrovelo lijkt nu uit ontwikkeld en gereed voor productie. Wie de blog van Allert volgt kon op de Spezi niet echt verrast worden. Voor anderen was waarschijnlijk het meest opvallende de bijzondere geïntegreerde kap die kennelijk een optie is. Ik werd toch nog een beetje verrast door het bordje waarop stond 10-speed in de standaard uitvoering. Maar als je er even over nadenkt dan zijn er tegenwoordig al 44-10 cassettes met een fors schakelbereik, waarmee je goed uit de voeten kunt en wil je er echt de Alpen mee oversteken dan is de Schlumpf MD een optie. Ik heb er niet lang bij stil gestaan want er trok net weer een voorjaarsbui over die me weer de hallen in joeg.

Zo blijkt één dag amper genoeg om alles te zien en iedereen uitvoerig te spreken. De terugweg volgde ik grotendeels dezelfde route. Alleen richting Bingen volgde ik nu de steile route, met de gedachte dat het nu immers naar beneden ging. Maar 10 % hellingen afdalen is geen genoegen met een velomobiel. Ik moest erg veel potentiële energie weg remmen want ik had geen zin in rechtdoor vliegen in de haarspeldbochten. Om de tocht op een veilige manier wat interessanter te maken nam ik mezelf voor de laatste 400 km in één dag te voltooien. Ik heb het inderdaad in een ruk uit gereden. Je hebt onderweg veel tijd om over dingen na te denken. Met talloze hagel en sneeuwbuien en harde tegenwind gingen de gedachten helaas soms een negatieve richting uit. Ik berekende dat alle stoplichten tussen Bonn en Moers me ruwweg anderhalf uur aan wachttijd kostte. Wat me ertoe brengt om voor volgend jaar een andere route te bedenken. Toen de rode-golf-hel dan eindelijk voorbij was, liep het soepeler. Het was twee uur in de nacht toen ik weer thuis was.

Bij het uitladen van de spullen de volgende morgen deed ik een onverwachte ontdekking: er was niets meer te zien in de geheel lege Quest, maar toch rammelde er wat. De tentstokken! Ze waren precies achter de wielkast gegleden, onzichtbaar en onbereikbaar. Pas nadat ik de Quest helemaal op de neus had gezet en flink geschud, rolden de tentstokken tevoorschijn. Ik kon er wel om lachen.

Van onze speciale verslaggever: Harry, en meer foto's.

AZUB Reveals the New Full Suspension Ti-FLY.

Carl-Georg Rasmussen: 'We hebben veel praktische velomobielen nodig om een deel van de auto's te vervangen.'

De kopfoto is van Paolo.